I love Christmas but not the season. Though I know it merges ever since. I grew up celebrating this moment. In our family we always have time with this. But suddenly when the time goes by me and my sister celebrate our chilly Christmas here. Every Christmas in my life was so great even though I’m far-off with my parents and younger sister. During Christmas season I know that it’s so cold, cold weather and cold Christmas and yet cold life but it just a sentiment of coldness. I was given a chance to experience Christmas outside the country and it’s my favorite Christmas time of my life. I leave my common Christmas here in the Philippines and feel the season of Christmas outside the country. When I get there I’m so happy to celebrate my chilly Christmas though there Christmas is just an ordinary day. They are not celebrating the Christmas season. But it was a chance for me to have Christmas with my whole family. The weather was so cold but my time spending with my family warmth my feelings. It is because it’s our first Christmas to be with each other.
Perhaps, times passes by that we need to leave and part with them. And from that moment I don’t want it to happen. In fact I want to give up some of my priority in life just to spend my time with them but I think that’s not the right time. So after spending my chilly Christmas with them, there I have it to far-off again with them.
Its make me wonder that this time wouldn’t be end and yet it’s only the beginning of my cold but happier Christmas of my life. I’m still hoping that someday it will happen again and have the same time to be whole.
Tuesday, April 28, 2009
Sunday, April 26, 2009
Studying Duration
Education is important for all of us. We know that it is the treasure given to us by our parents. Many people want to be educated ever. They pursue to go to school. That’s why some of the students now have their work while studying. When it comes to school, students have their own chose school were they want to study, private or public school. Most of the students now are not contented with one school for a change but what they didn’t know are the consequences that they will encounter.
For a college student, changing school is quite common. It is hard to transfer from one school to another especially if you would like to shift your course too. Here in Southern Luzon State University every semester, have new student but other are transferee or shifter. That’s why they gained more irregular students. Students who are irregular because of their being transferee are spending long time in college. It is because of some subjects they didn’t yet taking up or having different description. Four years is the minimum year to spend in college but in other course they spend five to ten years. Those students who would like to transfer from one school to another or to shift either, it is because they want changes; they failed from their former school, want to try other school, because of their financial status, and want to socialize with many students and teachers. Some students from private school go to public school and vice versa.
Now most of them are not contented to one school. Most of the transferee students came from private school. It is because of the tuition fee they have, qualities of education they gained, and people they socialize with. Most of the students chose public school because they will not be paying tuition fee monthly unlike to the private school, they socialize with many students and teachers like in the private that they mingle with few students and teachers. In the studying duration you need to decide what course would you like to take up and what school would you like to be educated. Because if you not have good decision in choosing course and school you will spend long time in college. But if you are dedicated to your education you can easily finish it and have more time finding job.
Transferee or irregulars students know your duration in your study because we believed that you can accomplish your study in same duration of the regular students.
For a college student, changing school is quite common. It is hard to transfer from one school to another especially if you would like to shift your course too. Here in Southern Luzon State University every semester, have new student but other are transferee or shifter. That’s why they gained more irregular students. Students who are irregular because of their being transferee are spending long time in college. It is because of some subjects they didn’t yet taking up or having different description. Four years is the minimum year to spend in college but in other course they spend five to ten years. Those students who would like to transfer from one school to another or to shift either, it is because they want changes; they failed from their former school, want to try other school, because of their financial status, and want to socialize with many students and teachers. Some students from private school go to public school and vice versa.
Now most of them are not contented to one school. Most of the transferee students came from private school. It is because of the tuition fee they have, qualities of education they gained, and people they socialize with. Most of the students chose public school because they will not be paying tuition fee monthly unlike to the private school, they socialize with many students and teachers like in the private that they mingle with few students and teachers. In the studying duration you need to decide what course would you like to take up and what school would you like to be educated. Because if you not have good decision in choosing course and school you will spend long time in college. But if you are dedicated to your education you can easily finish it and have more time finding job.
Transferee or irregulars students know your duration in your study because we believed that you can accomplish your study in same duration of the regular students.
Monday, April 20, 2009
MIRROR IMAGE IN SUMMER
I’m once again taking up summer class in this school year while other is enjoying their own summer. Yet, it is not the right thought to think. What I’m going to do is to enjoy what I’m doing right now. Since when I was a child my mother always brought me in one school or association introducing their summer class. And here I am her daughter who obeys her order. Until I grew up, I got some space to end any summer class. I thought it’s over yet or I’m not a child anymore to have those summer class. But now when I step in the tertiary level, I realize that those summers class may help me to be whole. And enlighten my personality.
Why do I need to have summer class? Summer, that other said it is the time that we need some break even just for awhile, enjoy what summer is. But for me, I won’t feel this so much, but in fact I’m enjoying what I’m doing this summer. And why, because I know through this summer I will learn new things that it won’t be happen again.
This summer 2009, I have my summer class. I have three subjects to take up for me to be a regular student next school year. These subjects are Lit01 (Literature of the Philippines), PE03 (Individual/Dual Games/Sports) and Fil03 (Retorika). It’s not been easy for me to settle these three subjects, especially the two (Fil3 and PE03) this is not offer during summer that’s why I petition this two. Actually I’m not going to do this; honestly I didn’t know how to settle this kind of summer class. But I’m happy that there a student who got my situation and it’s like her situation too, through this I do something. She shares a lot of sacrifices when I didn’t do this. I’m going to finish my studies yet I’m not going to march with my batch mate, or I’m going to do same things like what I’ve done, to petition this too.
After that, I decided to petition the two subjects. I wait for almost two weeks before I enroll myself and settle everything. It’s been a long process before I settle this matter like the effort, financial, time and disturbance of some people.
In the long process that I obey, I’m here, done. I’m officially enrolled this summer class, a student of this three subjects. Actually, though I’m the only student in one subject PE03, I’m hoping or should I say I will learn new things. In LIT01 were like a regular class though I’m with other course. And Fil03 were just two students.
I, Bachelor of Arts in Communication student who taking up these three subjects is proudly say, it’s been fun and knowledgeable to be here in Southern Luzon State University having summer class. It’s not quit easy to be the only student or few students in one class. But the experience and other routine your spending through studying is a great thing that you will be learn.
Why do I need to have summer class? Summer, that other said it is the time that we need some break even just for awhile, enjoy what summer is. But for me, I won’t feel this so much, but in fact I’m enjoying what I’m doing this summer. And why, because I know through this summer I will learn new things that it won’t be happen again.
This summer 2009, I have my summer class. I have three subjects to take up for me to be a regular student next school year. These subjects are Lit01 (Literature of the Philippines), PE03 (Individual/Dual Games/Sports) and Fil03 (Retorika). It’s not been easy for me to settle these three subjects, especially the two (Fil3 and PE03) this is not offer during summer that’s why I petition this two. Actually I’m not going to do this; honestly I didn’t know how to settle this kind of summer class. But I’m happy that there a student who got my situation and it’s like her situation too, through this I do something. She shares a lot of sacrifices when I didn’t do this. I’m going to finish my studies yet I’m not going to march with my batch mate, or I’m going to do same things like what I’ve done, to petition this too.
After that, I decided to petition the two subjects. I wait for almost two weeks before I enroll myself and settle everything. It’s been a long process before I settle this matter like the effort, financial, time and disturbance of some people.
In the long process that I obey, I’m here, done. I’m officially enrolled this summer class, a student of this three subjects. Actually, though I’m the only student in one subject PE03, I’m hoping or should I say I will learn new things. In LIT01 were like a regular class though I’m with other course. And Fil03 were just two students.
I, Bachelor of Arts in Communication student who taking up these three subjects is proudly say, it’s been fun and knowledgeable to be here in Southern Luzon State University having summer class. It’s not quit easy to be the only student or few students in one class. But the experience and other routine your spending through studying is a great thing that you will be learn.
Friday, April 17, 2009
MISTERYOSONG NGITI
Lahat tayo ay marunong ngumiti, sumaya at magpasaya. May mga tao na nagsasabi na ang isang tao na laging nakangiti ay masaya, walang problema, masayang kasama, minsan nga sinasabi pa nila na payaso ang ganitong tao, minsan baliw, inlove, at kung minsan mapagpanggap. Oo tama, subalit upang mas lubusan nating malaman ang tunay nilang saloobin kailangan nating tingnan ang kanilang mga mata. Sapamamagitan nito, doon natin matatanto ang mga misteryong nasa likod nito.
Sa likod ng kanyang mga ngiti maraming natatagong misteryo. Siya ang tipo ng tao na pala ngiti, masayahin, payaso nga daw sabi ng iba. Payaso para sa karamihan subalit mismong sa sarili nya ay hindi niya mapasaya. Ang karamihan at ang iba ang iniisip niya, ang sila’y mapasaya, na ang hindi niya alam sa isang banda nakakalimutan na niyang pasayahin ang mismong sarili niya.
Kung pagkukumparahin ang dalawang tao, isang nakangiti at masaya at isang lumuluha at malungkot. Sino sa kanila ang mas malakas ang personalidad? Sa karamihan at sa pangkaraniwang tao ang taong nakangiti ang kanilang pipiliin, sapagkat para sa kanila siya ang nagpapasaya sa mga nalulungkot, sa mga may problema at sa gustong makalimutan ang problema. Sapagkat para sa kanila napakahina at lampa nang taong lumuluha at nalulungkot. Subalit ang hindi nila alam baligtad ang kanilang pagkaunawa. Bakit? Simple lang, ang taong lumuluha at nalulungkot ang malakas para sa pananaw ng iba. Ito marahil ay dahil sa simpleng dahilan, na kaya nilang ipamalas ang kanilang nararamdaman at sapamamagitan nito naibabahagi nila ang kanilang buhay. Samantala ang taong nakangiti ay mas maraming misteryong tinatago sa sarili. Takot silang ipakita sa iba ang tototong pakiramdam at hindi buo ang tiwala sa mismong sarili nila.
Isang tao na ganito ang pagkatao ang ibabahagi ko. Siya ay masayahin, pala ngiti, na kahit kung minsan hindi na nakakatawa, napapahiya na siya ay hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha. Subalit sa kanyang pakikihalubilo at pakikipagkaibigan ay natuto siyang magpahayag ng kaniyang nararamdaman, ng kanyang mga saloobin subalit alam ng iba na hindi buo ang kanyang pagpapahayag ng kanyang tunay na nais ipahayag. Kahit ganoon siya,marami siyang mga kaibigan, na pilit nagtuturo at gumagabay sa kaniya kapag nasa labas siya ng kanilang tahanan. Nang pakinggan siya, nagbahagi siya ng dahilan kung bakit siya ganoon. Napagtanto na rin niya na hindi pa rin buo ang pagpapahayag niya sa iba.
Ang pagkatao niya ay medyo nagbago na nang siya ay lumaki na. Kung babalikan natin ang kaniyang nakaraan ganito siya- Siya ang tipo ng bata na suplada, masayahin, iyakin, tampuhin, mapagmahal, matigas ang ulo, bata na tulad ng nakikita natin sa pangkaraniwang panahon. Habang siya ay lumalaki na, normal naman ang buhay na kinagisnan niya. Naglalaro, nadadapa, nagsasaya,nasasaktan, tumatawa, at lumuluha. Makalipas ang pagiging bata siya ay tumapak na ng paaralan. Siya ay nag-aral sa pampublikong at lumipat sa pribadong paaralan. Siya ay nakasalimuha ng iba’t ibang personalidad sa lipunan. Doon din niya naranasan ang paghanga sa ibang tao. Marami na siyang naranasan sa pagiging estudyante ng paaralan.
Sa tahanan ganoon rin naman siya. Sa pagiging bata at eskwela hindi naiwasan ang siya ay mapaaway, awayin at mang-away at sa kabila nito natuto rin naman siyang magpatawad. Sa kanilang tahanan masayahin naman siyang bata. Siya ay nagkakamali rin na nagiging dahilan upang siya ay mapagalitan subalit sa kabila nito, dito siya natututo ng mga bagay-bagay.
Paglipas ng panahon nakatapos siya ng elementary, at tumapak sa sekundarya sa pampublikong paaralan. Iba’t ibang estudyante ang kanyang nakasalimuha dito. Ang kanyang personalidad ay kapareho pa rin ng dati, subalit sa ibang banda ay natuto na siyang mag-obserba ng mga tao. Ito ay sapagkat panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang haharapin niya. Bagong tao na pakikisamahan niya. Tahimik, pala ngiti, kung minsan suplada, madamot at pala kaibigan ang kanyang nagging personalidad. Mahusay naman siya sa kaniyang paaralan. Lumalaban sa ilang akademikong at di pang-akademikong paligsaan, nanalo naman siya at kung minsan ay hindi. Sa kaniyang pagiging estudyante, paaralan, simbahan, tahanan lang an kanyang pinupuntahan. Hindi sya ganoon ka pala barkada subalit marami syang kaibigan. At sa paglipas nang taon nagkaroon siya ng barkada. Naging Masaya naman siya sa kaniyang napiling barkada at hanggang ngayon magkakaibigan pa rin sila kahit hindi na sila mag-kakamag-aral. Sa kanyang pagiging estudyante ng sekundarya hindi naiwasan ang magkaroon ng kani-kaniyang grupo sa klase. Ang hindi pagkakaunawan at pagkakaroon ng oras upang mapag-usapan at ayusin ang mga bagay- bagay. Sa pagkakataon na yon’ nagkakaroon ng labasan ng sama ng loob, iyakan kung minsan upang maipahayag ang kanilang tunay na nararamdaman. Siya ang tipo ng tao na walang pakialam kung anong nangyayari sa mga kasama nya. Dumating sa punto na halos lahat ng kasama nya eh nagpapahayag ng kani-kanilang saloobin at may iba pa na naluluha, subalit siya ay nag-oobserba lamang na para talaga siyang walang pakialam. Ganoon ang kaniyang personalidad, kaya hindi naiwasan ang may magkomento sa kaniyang personalidad na “bato ka ba o manhid ka lang talaga”. Hinahayaan lang niya ang mga bagy-bagay na ganito, nginingitian lang nya at kung minsan nagkokomento rin naman. Taon ay lumipas at natapos din niya ang sekundarya. Sa pagtatapos niya hindi niya nabago ang kanyang personalidad, may ilan mang nabago subalit ang pag-ngiti ang hindi nawala sa kanya. Kaya naman paglipas ng panahon yon’ ang tumatak sa mga taong nakasalmimuha niya ang personalidad niyang pagiging manhid o hindi marunong magbahagi ng kanyang nararamdaman.
At makalipas ang apat na taon nang pag-aaral, panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang kaniyang hinarap. Kolehiyo ang panibagong yugto na kaniyang kakaharapin. Sa pagtapak ng kolehiyo ay kasabay din ng pagtapak niya sa Siyudad sapagkat doon siya magkokolehiyo. Kinailangan niyang manatili sa siyudad kaya’t siya’y doon nanirahan. Sa kanyang bagong paaralan, muli siyang nag-obserba bago makisama sa kanyang bagong mga kamag-aaral. Sa pagkilala nya sa mga bagong tao sa bagong yugto ng buhay nya ay ganoon pa din ang ipinakita niya. May sitwasyon siyang naranasan na may lumapit siyang kamag- aaral nagbahagi nga sama ng loob at umiyak sa kanya. Tiningnan at pinayuhan lang niya ito. Sa kabilang banda natuwa siya na iniyakan at binahaginan siya na parang pinagkatiwalaan sa isang banda. Subalit mismong sarili niya hindi niya alam kung paano nga ba mag bahagi ng lungkot sa iba. Sa paglipas pa ng buwan ilang ganitong pangyayari ang naranasan nya hanggang sa may nagbahagi siyang kamag-aaral na mahirap pakisamahan ang ganitong personalidad ng tao. Tinuruan siya na ipahayag kung anong saloobin nya at huwag itago sa ngiti. Walang masama sa umiyak at lumuha, walang kinakasuhan at lalong walang pinapatay sa pagpapahayag ng saloobin. Normal lang sa buhay ang may ngiti at lumbay. Huwag itago o akinin kung anong maari mong ipahayag sa iba. Yon’ ang itunuro ng ilang taong nakasimuha niya. Hindi naging ganon kadali ang magbago, subalit lumilipas ang araw dahan-dahan niya itong pinag-aaralan. Akalain nyo para sa kaniya pinag-aaralan din yon’. At sa paglipas ng isang taon nagging Masaya naman siya doon at tinanggap niya ang mga komento sa kanya maging positibo man o negatibo ang nagging komento naging masaya naman siya doon. Hindi nagtagal ay kinailangan na niyang lumipat ng paaralan. Sa paglipat niya hindi naiwasan ang maalala niya ang mga dati niyang kasama. Naging matatag siya sa paglipat niya sa isang unibersidad. Sa unibersidad na kaniyang nilipatan marami siyang naging kaibigan. Dahil sa pagbabago ng kanyang pagkatao marami siyang nakilala.
Hindi naman niya maiwasan na alisin ang dati niyang personalidad bagkus ay natuto na siya na magpahayag ng nais niya. Unti-unti niyang binabago at tulad nga ng nabanggit kanina pinag-aaralan o pinoproseso niya ang magpahayag ng kaniyang saloobin. Hindi man ganon kadali para sa kanya. Basta ang alam niya ay ang ngumiti para sa iba. Para sa kaniya kasi lakas ng iba ang kanyang ipinakikita kaya’t kahit mismong sarili niya ay kung minsan hindi na masaya. Pero hindi siya nawawalan ng pag-asa na darating ang tamang panahon at oras upang ang buong saloobin niya ay maipamahagi niya.
Sa taong ito maraming natatagong misteryo ilan pa lamang ito sa kaniyang ibinahagi. Siya ang taong mangiti lakas nga daw para sa iba subalit nais niyang iparating na huwag na siyang tularan. Sapagkat ang ganitong personalidad ay sumisimbolo sa kahinaan ng isang tao.
Kaya’t sa susunod, panibagong misteryo na naman ang kanyang ibabahagi sa atin.
Sa likod ng kanyang mga ngiti maraming natatagong misteryo. Siya ang tipo ng tao na pala ngiti, masayahin, payaso nga daw sabi ng iba. Payaso para sa karamihan subalit mismong sa sarili nya ay hindi niya mapasaya. Ang karamihan at ang iba ang iniisip niya, ang sila’y mapasaya, na ang hindi niya alam sa isang banda nakakalimutan na niyang pasayahin ang mismong sarili niya.
Kung pagkukumparahin ang dalawang tao, isang nakangiti at masaya at isang lumuluha at malungkot. Sino sa kanila ang mas malakas ang personalidad? Sa karamihan at sa pangkaraniwang tao ang taong nakangiti ang kanilang pipiliin, sapagkat para sa kanila siya ang nagpapasaya sa mga nalulungkot, sa mga may problema at sa gustong makalimutan ang problema. Sapagkat para sa kanila napakahina at lampa nang taong lumuluha at nalulungkot. Subalit ang hindi nila alam baligtad ang kanilang pagkaunawa. Bakit? Simple lang, ang taong lumuluha at nalulungkot ang malakas para sa pananaw ng iba. Ito marahil ay dahil sa simpleng dahilan, na kaya nilang ipamalas ang kanilang nararamdaman at sapamamagitan nito naibabahagi nila ang kanilang buhay. Samantala ang taong nakangiti ay mas maraming misteryong tinatago sa sarili. Takot silang ipakita sa iba ang tototong pakiramdam at hindi buo ang tiwala sa mismong sarili nila.
Isang tao na ganito ang pagkatao ang ibabahagi ko. Siya ay masayahin, pala ngiti, na kahit kung minsan hindi na nakakatawa, napapahiya na siya ay hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha. Subalit sa kanyang pakikihalubilo at pakikipagkaibigan ay natuto siyang magpahayag ng kaniyang nararamdaman, ng kanyang mga saloobin subalit alam ng iba na hindi buo ang kanyang pagpapahayag ng kanyang tunay na nais ipahayag. Kahit ganoon siya,marami siyang mga kaibigan, na pilit nagtuturo at gumagabay sa kaniya kapag nasa labas siya ng kanilang tahanan. Nang pakinggan siya, nagbahagi siya ng dahilan kung bakit siya ganoon. Napagtanto na rin niya na hindi pa rin buo ang pagpapahayag niya sa iba.
Ang pagkatao niya ay medyo nagbago na nang siya ay lumaki na. Kung babalikan natin ang kaniyang nakaraan ganito siya- Siya ang tipo ng bata na suplada, masayahin, iyakin, tampuhin, mapagmahal, matigas ang ulo, bata na tulad ng nakikita natin sa pangkaraniwang panahon. Habang siya ay lumalaki na, normal naman ang buhay na kinagisnan niya. Naglalaro, nadadapa, nagsasaya,nasasaktan, tumatawa, at lumuluha. Makalipas ang pagiging bata siya ay tumapak na ng paaralan. Siya ay nag-aral sa pampublikong at lumipat sa pribadong paaralan. Siya ay nakasalimuha ng iba’t ibang personalidad sa lipunan. Doon din niya naranasan ang paghanga sa ibang tao. Marami na siyang naranasan sa pagiging estudyante ng paaralan.
Sa tahanan ganoon rin naman siya. Sa pagiging bata at eskwela hindi naiwasan ang siya ay mapaaway, awayin at mang-away at sa kabila nito natuto rin naman siyang magpatawad. Sa kanilang tahanan masayahin naman siyang bata. Siya ay nagkakamali rin na nagiging dahilan upang siya ay mapagalitan subalit sa kabila nito, dito siya natututo ng mga bagay-bagay.
Paglipas ng panahon nakatapos siya ng elementary, at tumapak sa sekundarya sa pampublikong paaralan. Iba’t ibang estudyante ang kanyang nakasalimuha dito. Ang kanyang personalidad ay kapareho pa rin ng dati, subalit sa ibang banda ay natuto na siyang mag-obserba ng mga tao. Ito ay sapagkat panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang haharapin niya. Bagong tao na pakikisamahan niya. Tahimik, pala ngiti, kung minsan suplada, madamot at pala kaibigan ang kanyang nagging personalidad. Mahusay naman siya sa kaniyang paaralan. Lumalaban sa ilang akademikong at di pang-akademikong paligsaan, nanalo naman siya at kung minsan ay hindi. Sa kaniyang pagiging estudyante, paaralan, simbahan, tahanan lang an kanyang pinupuntahan. Hindi sya ganoon ka pala barkada subalit marami syang kaibigan. At sa paglipas nang taon nagkaroon siya ng barkada. Naging Masaya naman siya sa kaniyang napiling barkada at hanggang ngayon magkakaibigan pa rin sila kahit hindi na sila mag-kakamag-aral. Sa kanyang pagiging estudyante ng sekundarya hindi naiwasan ang magkaroon ng kani-kaniyang grupo sa klase. Ang hindi pagkakaunawan at pagkakaroon ng oras upang mapag-usapan at ayusin ang mga bagay- bagay. Sa pagkakataon na yon’ nagkakaroon ng labasan ng sama ng loob, iyakan kung minsan upang maipahayag ang kanilang tunay na nararamdaman. Siya ang tipo ng tao na walang pakialam kung anong nangyayari sa mga kasama nya. Dumating sa punto na halos lahat ng kasama nya eh nagpapahayag ng kani-kanilang saloobin at may iba pa na naluluha, subalit siya ay nag-oobserba lamang na para talaga siyang walang pakialam. Ganoon ang kaniyang personalidad, kaya hindi naiwasan ang may magkomento sa kaniyang personalidad na “bato ka ba o manhid ka lang talaga”. Hinahayaan lang niya ang mga bagy-bagay na ganito, nginingitian lang nya at kung minsan nagkokomento rin naman. Taon ay lumipas at natapos din niya ang sekundarya. Sa pagtatapos niya hindi niya nabago ang kanyang personalidad, may ilan mang nabago subalit ang pag-ngiti ang hindi nawala sa kanya. Kaya naman paglipas ng panahon yon’ ang tumatak sa mga taong nakasalmimuha niya ang personalidad niyang pagiging manhid o hindi marunong magbahagi ng kanyang nararamdaman.
At makalipas ang apat na taon nang pag-aaral, panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang kaniyang hinarap. Kolehiyo ang panibagong yugto na kaniyang kakaharapin. Sa pagtapak ng kolehiyo ay kasabay din ng pagtapak niya sa Siyudad sapagkat doon siya magkokolehiyo. Kinailangan niyang manatili sa siyudad kaya’t siya’y doon nanirahan. Sa kanyang bagong paaralan, muli siyang nag-obserba bago makisama sa kanyang bagong mga kamag-aaral. Sa pagkilala nya sa mga bagong tao sa bagong yugto ng buhay nya ay ganoon pa din ang ipinakita niya. May sitwasyon siyang naranasan na may lumapit siyang kamag- aaral nagbahagi nga sama ng loob at umiyak sa kanya. Tiningnan at pinayuhan lang niya ito. Sa kabilang banda natuwa siya na iniyakan at binahaginan siya na parang pinagkatiwalaan sa isang banda. Subalit mismong sarili niya hindi niya alam kung paano nga ba mag bahagi ng lungkot sa iba. Sa paglipas pa ng buwan ilang ganitong pangyayari ang naranasan nya hanggang sa may nagbahagi siyang kamag-aaral na mahirap pakisamahan ang ganitong personalidad ng tao. Tinuruan siya na ipahayag kung anong saloobin nya at huwag itago sa ngiti. Walang masama sa umiyak at lumuha, walang kinakasuhan at lalong walang pinapatay sa pagpapahayag ng saloobin. Normal lang sa buhay ang may ngiti at lumbay. Huwag itago o akinin kung anong maari mong ipahayag sa iba. Yon’ ang itunuro ng ilang taong nakasimuha niya. Hindi naging ganon kadali ang magbago, subalit lumilipas ang araw dahan-dahan niya itong pinag-aaralan. Akalain nyo para sa kaniya pinag-aaralan din yon’. At sa paglipas ng isang taon nagging Masaya naman siya doon at tinanggap niya ang mga komento sa kanya maging positibo man o negatibo ang nagging komento naging masaya naman siya doon. Hindi nagtagal ay kinailangan na niyang lumipat ng paaralan. Sa paglipat niya hindi naiwasan ang maalala niya ang mga dati niyang kasama. Naging matatag siya sa paglipat niya sa isang unibersidad. Sa unibersidad na kaniyang nilipatan marami siyang naging kaibigan. Dahil sa pagbabago ng kanyang pagkatao marami siyang nakilala.
Hindi naman niya maiwasan na alisin ang dati niyang personalidad bagkus ay natuto na siya na magpahayag ng nais niya. Unti-unti niyang binabago at tulad nga ng nabanggit kanina pinag-aaralan o pinoproseso niya ang magpahayag ng kaniyang saloobin. Hindi man ganon kadali para sa kanya. Basta ang alam niya ay ang ngumiti para sa iba. Para sa kaniya kasi lakas ng iba ang kanyang ipinakikita kaya’t kahit mismong sarili niya ay kung minsan hindi na masaya. Pero hindi siya nawawalan ng pag-asa na darating ang tamang panahon at oras upang ang buong saloobin niya ay maipamahagi niya.
Sa taong ito maraming natatagong misteryo ilan pa lamang ito sa kaniyang ibinahagi. Siya ang taong mangiti lakas nga daw para sa iba subalit nais niyang iparating na huwag na siyang tularan. Sapagkat ang ganitong personalidad ay sumisimbolo sa kahinaan ng isang tao.
Kaya’t sa susunod, panibagong misteryo na naman ang kanyang ibabahagi sa atin.
STONE
Stone
You look at me and still love me
I know I hurt you already
Why do you still in love with me
Your love for me, always ready.
Some people think that I am strong
Always compare me in a stone
Every time that I think what’s wrong
You always say you’re not alone.
I’m falling in love to you
Hoping you’ll catch me like a stone
Stone that you say you’re not alone
Now my heart stone, only for you.
-star-
Thursday, April 16, 2009
Masayang Magsulat
Masayang nagkwekwentuhan ang magkakaibigan sa isang magandang bukid sa bayan ng Quezon. Nagtatawanan, nagkakainan at nagkwekwentuhan. Sa kanilang pagkwekwentuhan naisip nila na ang bawat isa sa atin ay gustong maging masaya. May sarili tayong dahilan at paraan kung paano maging masaya. May mga bagay na nakapagpapasaya at kinasisiyahan natin. Eh “bakit bilog ang mundo?” nagtawanan ang magkakaibigan dahil sa tanong na ito. Bilog ang mundo kasi wala itong katapusan, paikot-ikot lang ito. Parang buhay ng tao ang pinagkaiba nga lang pagnamatay ang tao panibagong mundo ang kanilang titirahan. Paikot-ikot din lang ang buhay ng tao. Minsan nasa taas kung minsan nasa baba. Parang kasiyahan ng tao. Hindi maaaring lagi tayong masaya minsan kailangan din nating maluungkot. Tao tayo may puso at damdamin, marunong masaktan at umiyak. Sa pagkakataong ito nagtatanong tayo bakit kailangan pa nating malungkot kung pwede namang maging masaya habang buhay di ba.Subalit lahat nang nangyayari sa ating buhay ay may dahilan. Kung sa mga sayang ating nararanasan at sa lungkot na ating pinagdadaanan alam nating kaya natin itong lampasan. Sapagkat walang pagsubok na ibinibigay ang Maykapal na hindi natin kayang lampasan Kahit ako hindi sa lahat ng pagkakataon ay masaya kasi may mga pagkakataon din namang nalulungkot ako. Sa mga oras na masaya at malungkot ako alam ko na may mga dahilan ito. Kung minsan iniisip ko na pagsubok lang ito. At syempre pagsubok na alam Nya na kaya kong lampasan. Gaano man ito kadali at kahirap alam ko na kaya Niya ako binibigyan ng mga pagsubok dahil alam kong “mahal Nya ako”.
Sa buhay “ayoko ng madilim, ayoko ng masikip, ayoko ng mainit” na mundo Sino ba ang may gusto ng ganito? Halos lahat sa atin sa panahong ito eh aayawan talaga ang ganitong mundo. Pero isipin natin lahat ba tayong may ayaw sa ganitong mundo eh nasisiyahan? Hindi rin. Paano nga naman kasi tayo magiging masaya kung ganito ang mundo na ating gagalawan. Subalit kung titingnan natin may mga tao pa rin na walang magawa kundi ang tanggapin na ito ang mundo nila, na dito sila nagiging masaya. Kung ang mga taong may kaya sa buhay na may maganda, maaliwalas, maginhawa, at preskong mundo eh inaakala na dahilan upang maging masaya at isipan na ang may madilim, masikip at mainit na mundo eh hindi masaya, nagkakamali sila. Sapagkat ang hindi nila alam eh mas masaya pa ang madilim,masikip at mainit na mundo. Dahil sa ganitong klaseng mundo mas natututo ang mga tao. Ang patak ng mga pawis ng mga tao dito ang sumisimbolo ng kainitan subalit kahit ganito may ngiti at saya pa rin sa kanilang mundo. Ulan na kanilang hiling kahit sa sandaling panahon upang maramdaman naman nila ang kaunting lamig sa mundo. Kaya “sana bukas umulan ng malakas”. Sana, sana subalit ang pag-ulan ay hindi natin pwedeng diktahan kung kelan sya kailangang pumatak. Sa mga taong may kaya sa buhay kapag- sila’y naulanan tanging sinasabi “masama ang pakiramdam ko” ulan ang nagiging sanhi ng kanilang sakit. Hindi tulad sa ibang tao na ulan ang hiling upang kaunting lamig ay maranasan. Kung sa bagay ang mga may kaya sa buhay ay napaka sensitibo na konting basa lang ng ulan sakit agad ang kalalabasan. Sa pag-ulan sa mundong madilim,masikip at mainit kung minsan eh hinahayaan pa nilang mabasa ng ulan ang kanilang katawan, inumin ang ulan, ipanghugas ng pinggan,at kung anu-anu pa. Ang mga bata dito ay masayang naliligo sa buhos ng ulan. Kapag nakita sila ng mga taong may kaya sa buhay pagtatawanan pa sila. Kung minsan lalaitin pa. Subalit ang hindi nila alam ulan ay importante sa buhay nila. Sa huli na mauunawaan ng mga taong may kaya kung bakit ganon ang ginagawa nila kapag umuulan eh sana maisip nila at sabihin “nakakahiya ang ginawa ko kanina” ang mga panlalait na sinabi ko at ang pagtawanan sila. Paano kung isang araw ako ang magkaroon ng ganong mundo?
Sa tagal ng pagkwentuhan ng magkakaibigan ,hindi nila namalayan na nakatulog pala si Diane. Inakala nilang gumuguhit ako ng larawan habang nakikinig sa aming kwentuhan subalit ang hindi nila alam sinusulat ko ang aming magandang kwentuhan. Hindi ko rin inasahan na maisusulat ko ang usapan Sa puntong ito nagising na si Diane at tinanong kung anong naging kwentuhan. Eto yong kwentong sinulat ko basahin mo na lang. Ano? Basahin mo na lang yan. Bakit ko naman ito babasahin. Nagtatanong ka kung anong napagkwentuhan di ba, oh yan basahin mo. Sinulat mo? At ang tanging nasabi ko “masayang magsulat”. Habang binabasa ni Diane ang aking sinulat na aming napagkwentuhan kanina eh nagkayayaan muna kaming magmeryenda. Matapos basahin ni Diane ang kwento, humanga sya sa akin kasi bakit ko nga ba yon sinulat pa. Subalit sabi ko nga “masayang magsulat”. Sa pagsulat kasi pwede mong isulat kung anong nais mo, ipahayag ang nasa sa loob mo at ipadama ang nararamdaman mo. Sa puntong ito mapakikita mo ang saloobin mo at maipapadama mo ang nararamdaman mo sa paraang pasulat. Dahil dito sinabi ng mga kaibigan nya na sana sa susunod na kwentuhan maisulat mong muli ang ating magandang usapan. At sa mga oras na ito napansin nila na dumidilim na pala. Kaya’t nagkayayaan na silang mag-uwian.
Sa buhay “ayoko ng madilim, ayoko ng masikip, ayoko ng mainit” na mundo Sino ba ang may gusto ng ganito? Halos lahat sa atin sa panahong ito eh aayawan talaga ang ganitong mundo. Pero isipin natin lahat ba tayong may ayaw sa ganitong mundo eh nasisiyahan? Hindi rin. Paano nga naman kasi tayo magiging masaya kung ganito ang mundo na ating gagalawan. Subalit kung titingnan natin may mga tao pa rin na walang magawa kundi ang tanggapin na ito ang mundo nila, na dito sila nagiging masaya. Kung ang mga taong may kaya sa buhay na may maganda, maaliwalas, maginhawa, at preskong mundo eh inaakala na dahilan upang maging masaya at isipan na ang may madilim, masikip at mainit na mundo eh hindi masaya, nagkakamali sila. Sapagkat ang hindi nila alam eh mas masaya pa ang madilim,masikip at mainit na mundo. Dahil sa ganitong klaseng mundo mas natututo ang mga tao. Ang patak ng mga pawis ng mga tao dito ang sumisimbolo ng kainitan subalit kahit ganito may ngiti at saya pa rin sa kanilang mundo. Ulan na kanilang hiling kahit sa sandaling panahon upang maramdaman naman nila ang kaunting lamig sa mundo. Kaya “sana bukas umulan ng malakas”. Sana, sana subalit ang pag-ulan ay hindi natin pwedeng diktahan kung kelan sya kailangang pumatak. Sa mga taong may kaya sa buhay kapag- sila’y naulanan tanging sinasabi “masama ang pakiramdam ko” ulan ang nagiging sanhi ng kanilang sakit. Hindi tulad sa ibang tao na ulan ang hiling upang kaunting lamig ay maranasan. Kung sa bagay ang mga may kaya sa buhay ay napaka sensitibo na konting basa lang ng ulan sakit agad ang kalalabasan. Sa pag-ulan sa mundong madilim,masikip at mainit kung minsan eh hinahayaan pa nilang mabasa ng ulan ang kanilang katawan, inumin ang ulan, ipanghugas ng pinggan,at kung anu-anu pa. Ang mga bata dito ay masayang naliligo sa buhos ng ulan. Kapag nakita sila ng mga taong may kaya sa buhay pagtatawanan pa sila. Kung minsan lalaitin pa. Subalit ang hindi nila alam ulan ay importante sa buhay nila. Sa huli na mauunawaan ng mga taong may kaya kung bakit ganon ang ginagawa nila kapag umuulan eh sana maisip nila at sabihin “nakakahiya ang ginawa ko kanina” ang mga panlalait na sinabi ko at ang pagtawanan sila. Paano kung isang araw ako ang magkaroon ng ganong mundo?
Sa tagal ng pagkwentuhan ng magkakaibigan ,hindi nila namalayan na nakatulog pala si Diane. Inakala nilang gumuguhit ako ng larawan habang nakikinig sa aming kwentuhan subalit ang hindi nila alam sinusulat ko ang aming magandang kwentuhan. Hindi ko rin inasahan na maisusulat ko ang usapan Sa puntong ito nagising na si Diane at tinanong kung anong naging kwentuhan. Eto yong kwentong sinulat ko basahin mo na lang. Ano? Basahin mo na lang yan. Bakit ko naman ito babasahin. Nagtatanong ka kung anong napagkwentuhan di ba, oh yan basahin mo. Sinulat mo? At ang tanging nasabi ko “masayang magsulat”. Habang binabasa ni Diane ang aking sinulat na aming napagkwentuhan kanina eh nagkayayaan muna kaming magmeryenda. Matapos basahin ni Diane ang kwento, humanga sya sa akin kasi bakit ko nga ba yon sinulat pa. Subalit sabi ko nga “masayang magsulat”. Sa pagsulat kasi pwede mong isulat kung anong nais mo, ipahayag ang nasa sa loob mo at ipadama ang nararamdaman mo. Sa puntong ito mapakikita mo ang saloobin mo at maipapadama mo ang nararamdaman mo sa paraang pasulat. Dahil dito sinabi ng mga kaibigan nya na sana sa susunod na kwentuhan maisulat mong muli ang ating magandang usapan. At sa mga oras na ito napansin nila na dumidilim na pala. Kaya’t nagkayayaan na silang mag-uwian.
Wednesday, April 15, 2009
“Creativity is a piece of You”
.jpg)
Creativity is a part of our life. All of us have our own creativity but we have different point of view for it. It depends on how we understand and show it to others. Creativity is a piece of you, you yourself can define it. It is with you and a part of you, no matter your life is dull or colorful. It doesn’t matter because as far as you show it, other understands it and know what creativity is. Because they can see it with you even your not intentionally say anything. Creativity has lots of meaning. But for me creativity is a piece of you like what I’ve said before it is with you, or should I say you. Once that you’ve show your creativity it means that you‘ve show a piece of you. In that way others will understand not only your being creative but know who you are. It will serve to know you better and your personality. Creativity does not always mean colorful and very artistic work that most of us knows. We can make it simple because in simplicity you can see the real creativity. When it comes to us as an individual most of us see creativity to those people who are very showy, elegant, and artistic. But sad to say some of us didn’t appreciate some individual who are not like them. We always said that they didn’t know and didn’t have creativity in life. But in fact they have the deep creativity in life that we cannot totally see. You can’t say that you have no creativity in yourself because in that point you just don’t like to show a piece of you. What you like is to show it by yourself. But still other will see it from you even you don’t like to show it. They didn’t need to see it by eyes but feel it by our heart. In this sense we can really appreciate the real meaning of creativity. Because it is a piece of you.
Subscribe to:
Posts (Atom)
