WELCOME 2010

Before we hit the midnight of December 31, everyone feels that the year 2009 is going to end and going to welcome the 2010. Most of the people celebrate this moment with their family, friends and special someone. Like me, this time I'm with my sister and relatives. We celebrate our New Year at Datinguinoo's residence. This moment we spent our time together even though I and my sister are far from our parents and youngest sister. We do gathering, lighting the fireworks, picture taking, eat together, talking and sharing our own thoughts, and having fun with everyone.





We’re all happy even though some of our relatives are not around.





I’m so thankful for all the blessing and things happened to me in this year, so before it ends I would also like to thanks everyone who has been part of my life in the year 2009.






All the things that happened to me in the year 2009 will remain as my memories that I know some of this thing will goes on. And this time that I’m going to face another year, New Year, 2010 I know many things will happen to me and challenges that I will encounter, so be part of my 2010.

Huling Buwan ng Taon: DISYEMBRE

Sa loob ng isang taon ay may labindalawang buwan at sa huling buwan ng taon ay marami tayong napapagtanto, ang mga biyayang natamo natin sa loob ng isang taon. Disyembre ang huling buwan sa loob ng isang taon, sinyales na patapos na naman ang isang taon ng ating buhay at paghahanda naman sa pagsalubong sa panibagong taon na kakaharapin.

Disyembe ang huling buwan ng taon, malamig ang simoy ng hangin, Pasko, regalo at salo-salo, kalimitang salitang mababanggit ng mga tao. Pasko o Pagsilang ni Jesus ang kilalang kilala sa buwang ito, pero bakit mas nakikilala natin si santa dahil sa mga regalong dala niya. Doon ko mas lalong napagtanto ang tunay na kahulugan ng Pasko. Bata pa lamang ako ng matutunan kong dumalo at magsakripisyo sa pakikiisa sa misa de galo. Matiyaga akong gumigising ng madaling araw para makumpleto ito. Sa paglipas ng panahon hindi ko na ito nakukumpleto, kaya’t mas minabuti ko na lang, na dumalo sa simbang gabi. Ilang taon din akong nakakumpleto ng simbang gabi, dahil dito may mga nagtatanong sa akin “natutupad ba ang hinihiling mo sa Kanya” yan ang kalimitan nilang tanong sa akin. Hindi ko man agad agad natatamo ang mga hinihiling ko sa tuwing nakukumpleto ko ito, alam ko na may tamang panahon at oras sa mga iyon. Dumadalo ako sa simbang gabi upang mag-alay sa Kanya hindi ang madaliin Siya sa mga hiling ko. Hindi ako nagmamadaling matamo lahat ng hiling at gusto ko sapagkat ang patuloy Niyang pagbibigay sa akin ng pagkakataong masilayan ang bagong umaga na kasama ang mga mahal ko sa buhay ay sapat na. Sa pagsalubong ng Pasko lagi akong dumadalo sa misa. Gabi pa lamang ng ikadalawampu’t apat ng Disyembre ay sumisimba na ako, ito ang paraan ko ng pagsalubong ng Pasko, ito na rin siguro ang nakasanayan ko. At pagkatapos ng misa ay nagkakaroon kami ng salo-salo. At ang isa pang hindi nawawala ay ang pakikipagpalitan ko ng regalo sa isang kaibigan, na halos labindalawang taon na naming ginagawa. Dahil dito taon taon akong may nabubuksang regalo. At sa mismong araw ng Pasko ay pumupunta ako sa bahay ng ninong at ninang ko para magmano at mamasko.

Sa paglipas ng panahon dahan-dahan nang nagbabago ang takbo ng Pasko ko, sapagkat hindi na tulad ng dati na nakakasama ko ang buong pamilya ko sa pagsalubong ng Pasko, hindi man kami kumpleto ay idinadaos pa rin namin ang Pasko. Hindi na rin ako nakakapamasko sa ibang ninong at ninang ko, malaki na daw kasi ako at isa pa ako na ang pinamamaskuhan ng mga inanaak ko. Bilis ng panahon ngayon, parang kailan lang nang ako’y tulad nilang bata pa. Dahil dito napagtanto ko na ang panahon at pagkakataon nga naman, paglumipas, nababago ang takbo ng buhay ng tao.

Sa araw-araw ng buhay ko hindi ko nakakalimutang magpasalamat sa Kanya, sa mga biyayang natatamo ko at sa mga pagsubok na pinagdadaanan ko. Hindi ko ganoon kadaling nilalasap ang mga masasayang pangyayari ng buhay ko bagkus ay mas inihahanda ko ang sarili ko sa mga pagsubok na nasa likod nito.Dahil dito mas nagiging malakas at matatag ako. At sa pagsapit ng buwan ng Disyembre nais kong sulitin ang bawat sigundo ng buhay ko, sapagkat ayokong manghinayang sa mga pagkakataon na ibinibigay sa akin. Sa mga bagay at pagkakataong nalalampasan ko, hindi ko iniisip ang panghihinayang sapagkat alam kong may dahilan kung bakit hindi ko iyon nagawa. Dahil sa nabubuhay pa ako ay wala dapat akong panghinayangan.

Maraming nangyari sa buhay ko sa taong ito, pagsubok na nilampasan, sayang nginitian, lungkot na iniyakan, sakit na pinagdaanan, takot na hinarap, pag-ibig na pinahalagahan, pagkakataong hindi pinakawaln at sa biyayang tinatanggap. Isang taon na naman ang nalampasan ko.

Hindi Ko Alam

May mga bagay na sadyang hindi madaling unawain at ipaunawa.

Sa buhay ko may mga pangyayari at pagkakataon na nararanasan ko ito.Subalit pilit kong inuunawa ang bagay na ganito. Maraming tanong ang kailangan ng kasagutan subalit hindi sa lahat ng pagkakataon ay kaagad agad na masasagot ang mga tanong na itinatanong, kinakailangan din namang pag-isipang mabuti bago mo sagutin ang mga iyon.

Isang umaga ang muli kong nasilayan nang ako'y magising sa aking pagkakatulog.At sa aking paggising agad kong inalala ang aking panaginip, may maganda at masama man sa aking panaginip, panaginip pa din iyon. May mga napasaisip akong tanong bakit, sino, ano, at kung anu ano pang tanong hindi ko alam kung bakit, siguro ay dala ng aking panaginip na mahirap paniwalaan kung bakit ko iyon napanaginipan. Simpleng bagay para sa karamihan ang magkwento pa ng tungkol sa panaginip, walang katotohanan,binabalewala at wala lang para sa iba. Subalit para sa akin iba, sapagkat alam kong may dahilan kung bakit ko napanaginip ang mga iyon. Dahilan na hindi agad-agad nalalaman kung bakit. Sa puntong ito tanging iyon lang ang aking maibabahagi isang panaginip, at kung ano man ang nakapaloob dito ay sa tamang panahon ko na lamang ikwekwento. Hindi ko pa kasi alam kung paano ko ikwekwento sa inyo. Basta ang alam ko nanaginip ako ng isang makahulugang panaginip.

Sa pagpapatuloy ko sa aking araw simula ng magising ako sa araw na iyon ay dahan-dahan kong nakalimutan ang bagay na napanaginipan ko, iniisang tabi ko na lang muna sapagkat may mga bagay pa rin naman akong dapat gawin at tapusin.Mahilig akong magkwento sa mga nangyayari sa buhay ko, paggising ko pa lang ay nagkwekwento na ako at kahit panaginip nagagawa kong ibahagi sa kanila. Subalit sa pagkakataong ito ay hindi ko alam kung ikwekwento ko pa iyon, siguro ay mas makakabuti pang hindi na lamang o pwede din namang oo pero, hindi, hindi ko alam kung paano, sa takdang panahon na lamang siguro. Hindi ko naman iyon nasarili e sapagkat naikwento ko na iyon sa Kanya. Buwan ng Nobyembre nang maranasan kong managinip ng ganoon. May mga bagay na hindi ko alam kung bakit nangyayari at nararanasan ko mahirap ipaliwanag subalit may mga dahilang kaakibat iyon. At kung ano man iyon ay hindi ko alam sa ngayon.

COMMUNITY SERVICE

All experience is an arch to build upon
-Henry Adams

Having this opportunity, to conduct a community service in one Barangay in Lucban, Quezon is an experience. Experience that I assure that not just an experience to comply with the requirements of our subject but to learn and realize many things from this opportunity.
Barangay 5 is the barangay given to us by our teacher. Our group prepares different activity such us clean up drive, story telling and feeding program to the children in Day Care Center and film showing. However, unfortunately film showing was canceled because, that day their barangay have affair in their barangay. So by that we just help them preparing for their affair.
In this different activity, I can say that I have learned new things from this experience. No matter I am not there in some activities. Nevertheless, during the time that I was there I enjoy what were doing, in fact I am Lucbanin that I did not do this thing. Now that I have given a chance, I found out that this barangay is one of the cleanest barangay here in Lucban, if am not mistaken this is the second. I also knew that the said barangay have unity to have good companion and success barangay. Conducting this different activity, were there to do the prepared activities but when we are there the official of their barangay joined us and helped us to do the said activities. Through that, we see that they have unity in their barangay to prevent their barangay as one. The official there are very hospitable that make us feel their warmth welcome and to be comfortable in their companion.
In this opportunity and experience, I learned things that before I did not know and I do not have care. Now im looking forward for my own barangay if we have an official and a barangay like them.

Alaala ng isang Sabado

Araw ng Sabado nang nagkaroon ako ng pagkakataon upang magawa ang bagay na dapat kong gawin, ang magpa x-ray at ultrasound. Bandang alas kwatro na ng hapon nang matapos ang pagsusuri sa akin at tumungo na kami sa isang fast food chain upang punan ang mga kumakalam naming sikmura. Subalit bago kami tumungo sa fast food chain ilalahad ko muna ang unang nangyari.

Sa dami kong gawa, napakabusy ko nga raw (busy busyhan daw) hindi ko kaagad inasikaso at iniisang tabi ko muna ang aking pagpapagamot. Pagpapagamot??? Oo pagpapagamot dahil sa may mga maliit na bukol sa aking katawan kinailangan kong magpa x-ray at ultrasound. Buwan pa nang Hulyo nang ibigay sa akin ang referral para dito, subalit napalipas ko pa ang mahigit isang buwan bago ko pa nagawa ang mga ito. Sabi nga nila ang tigas ng ulo, sa hindi agad pagbibigay pansin dito. Siguro oo, oo nga aminado naman ako na matigas ang ulo ko. Hindi naman kasi nakakaperwisyo sa mga ginagawa ko ang mga ito kaya hindi ko napapansin at hindi ko pinapansin. Kaya naman nang nagkaroon ako nang oras at panahon para dito kaagad ko na itong inasikaso. Sa MMG Hospital ako nagpa x-ray at ultrasound, isa sa lugar na ayokong puntahan, hindi dahil sa takot akong magpakuha ng dugo, magpasuri ng kung anu-ano sa aking katawan, takot ako sapagkat alam ko na may mga namamatay sa lugar na ito at pakiramdam ko may mga bacteria at virus na pwedeng makuha sa lugar na ito. Arte ko noh’? pero yon’ ang pananaw ko sa lugar na ito. Nang maiabot ko na ang referral sa isang receptionist ipinasa agad niya sa doktor na magsasagawa sa akin ng x-ray. Ilang minuto ang lumipas nang ako’y tinawag na, “ang bilis lang nang pag eex-ray, mas matagal pa yung pinaghintay ko”. At pagkatapos ay muli akong pinabalik para naman sa pag-uultrasound. Huwag daw muna akong iihi at kakain yan ang ibinilan sa akin ng isang receptionist doon. Pamamasyal ang ginawa naming pampalipas oras.Makalipas ang ilang oras ay muli na kaming bumalik sa ospital. Doon ay muli pa kaming naghintay nang isang oras bago ako maultrasound, habang naghihintay ako ng oras ay gumagawa naman ako nang aking mga sulatin para sa aming thesis. Dahil sa gutom na rin ako napapasaisip ko kung anong kakainin ko sa Jollibee. At nang ako na ang tinawag ng receptionist, pinapasok agad ako sa isang silid, kung saan ako e uultrasound. Dahil sa hindi halata sa akin na kung may ano ako sa katawan, nagtanong ang doktora na titingin sa akin kung ano ang meron ako. Walang kaba at takot akong naramdaman sa mg oras na yon’. Normal lang sa akin yon’ sabi nga ng iba manhid daw ako. Makalipas ang labinlimang minuto iniabot na sa akin ang resulta ng mga pagsusuring ginawa sa akin. Sa isinagawang x-ray, normal ang naging resulta, subalit sa ultrasound na isinagawa may natagpuang cysts. Hindi naman ganoon kadelekado ang natukoy na cysts, subalit hindi ko na ilalahad ang tungkol dito. Matapos ang pagsusuring isinagawa sa akin ay tumuloy na kami sa isang fast food chain, sa Jollibee.
Sa pag-order namin ng aming kakainin, nag-usap-usap muna kami. Dahil sa mukhang baguhan ang natapatan naming counter hindi kabilisan ang kanyang serbisyo sa amin. Subalit kahit baguhan siya ay approachable naman. Sa ikalawang palapag kami ng desisyong kumain. Habang kami’y kumakain ng aking mga kasama ay may isang lalaki na tingin ng tingin sa amin. Akala ko assuming lang ako na ako ang tinitingnan. Doon nagsimulang magtanong ang aking kapatid kung kakilala ko ang lalaking iyon. Dahil sa mukhang hindi siya mapakali, naglinis na siya nang naglinis sa may kalapit namin. At nang ako naman ang tumingin sa kanya upang isipin kong kakilala ko ba siya, kung naging kaklase ko ba sya o kung kilala ba niya ako.Subalit hindi, hindi ko talaga siya kilala. Nang nagpang abot ang aming tingin agad siyang umiwas na parang ewan. Hinayaan ko na lang siya at kumain na lang ako nang kumain, habang napansing muli ng mga kasama ko na tingin pa rin ng tingin ang lalaki. Dahil sa kamalditahan ko napabulong ako sa aking kapatid na “gusto mong makakita nang lumilipad na tinidor” pabiro kong sinabi. Pabulong din namang may sinabi sa akin ang aking kapatid “super kintab na niyang table na yan kuya”. Hindi nagtagal ay hindi ko na naubos ang aking pagkain sa dami. Nang nagcr ang aking kapatid at pinsan ko, ako at ang tita ko naman ang naiwan sa aming table. Sa puntong iyon lumapit si kuya at nagbigay ng plastic at tissue na may notes nya. At nang maiabot niya ang nais niyang iparating sa akin ay saka lamang siya tuluyang bumaba. Para patas binigyan ko rin siya ng notes kaso may pagkamaldita ang aking naisulat doon. Kahit ganoon ang nangyari, natuwa rin ako sa kanya. Kaso ang pagkatuwa kapag nakalipas ay nagiging alaala na lamang. Dahil sa nakalipas na ito, tapos na ang istorya at alaala na lamang ang tuwa sa araw na iyon. Alaala na bahagi na nang aking nakaraan.091909.

kung maibabalik ko lang ang oras

Sabi nga, once na nakalipas na ang isang pangyayari sa ating buhay hindi na natin muling maibabalik ang nakaraan.May mga oras at pagkakataon man na magtanto ako sa mga nangyari sa buhay ko alam ko na hindi ko na muling maibabalik ang mga bagay na ginawa ko lalo't higit ang hindi ko ginawa. Kaakibat na nga rin nito ang pagsisisi at panghihinayang subalit yun' naman ang ayokong isipin sapagkat habang nabubuhay pa ako ay wala dapat akong panghinayangan. Basta't sa mga pagkakataong naibibigay sa akin ay gagawin ko na lamang kung ano ang dapat hindi man maging sapat at tama ang gawin ako ay malugod ko pa rin naman iyong tatanggapin.

Marami na rin akong napalampas na pagkakataon na maari kong gawain kung ano yung tama,anong mas makakabuti, kung ano ang makakapagpasaya subalit kung minsan pinipinili ko pa yung hindi dapat. Pero sa puntong iyon hindi ako nagsisisi at nanghihinayang sapagkat sa pagkakataong nagkakamali ako ay mayroon naman akong natututunan at doon ako mas lubusang natututo.

Panibagong Umaga

Buhay ay isang biyaya mula sa Maykapal. Sa loob ng dalawampu’t isang taon kong pamamalagi sa mundong ito, tanging pasasalamat at pangakong pag-iingatan ang buhay na mayroon ako at ang pamilyang sandigan ko. Sa pagkakataon na ibinigay sa akin ng aming guro, ang obserbahan at pakisalimuhaan ang isang pamilyang kapus sa ilang pangangailangan sa buhay at hindi marangya ay isang maganda at hindi malilimutang pagkakataon ng aking buhay.

Ang pamilya Tarciano na aking inobserbahan at pinakisalimuhaan ng mahigit dalawang araw at isang gabi ay hindi ko basta masasabi na sila’y aking pinakisalimuhaan lamang bagkus ay kinapulutan ko pa sila ng aral at hinangaan. Sa kabila ng sitwasyon ng kanilang buhay, ang pagiging hiwalay sa asawa, maging single father ng anim na anak, at walang sapat na pantustos sa kanilang pang-araw-araw na pangangailan ay nalalampasan nila ang kanilang pang-araw-araw na pamumuhay ng may ngiti at pagmamahalan.

Sa bawat sikat ng araw, panibagong umaga ang hinaharap nila. Hindi man sila naging marangya ang buhay tulad ng iba ay patuloy pa rin ang buhay na kung anong meron sila. Ang sila’y maging masaya at sama-sama ang kanilang lakas at sandigan upang ang kanilang araw ay mapalipas. Sa murang edad ng kanyang mga anak ay naghahanap buhay na sila, tumulong sa kanilang ama, at humahawak ng responsible sa bahay upang maibsan at mapunan ang kanilang sikmura at ang pangangailangan. Bakas sa kanila ang isang huwarang pamilya na hindi man sila buo ay masaya nilang hinaharap at nalalamapasan ang mga pagsubok na dumarating sa kanila.

Sa paglipas nang pakikisalimuha ko sa kanila ay marami akong napagtanto at natutunan. Hindi ko kinakailangan na maghanap ng higit sapagkat nakita ko sa kanila na masaya pa rin sila kung anong meron sila. Ang kanilang pagkain, paliligo, pagluluto, paglalaba, pagtulog, at paglalaro sa madaling salita ang kanilang pang-araw-araw na gawain ay akin din namang ginawa upang mas lubusang malaman ang kanilang pamumuhay. Hindi man naging ganoon kadali para sa akin ang gawin ang kanilang gawain sapagkat hindi sapat ang kanilang mga gamit at walang magulang na tumututok sa kanila sa kanilang murang edad. Subalit sa kabila noon ay natututo akong gawin ang ilan nilang ginawa sa buhay. Nagpapasalamat ako sa pagkakataong ito na naranasan at kinapulutan ko ng aral. Magpasalamat at maging mapagkawanggawa sa mga nangangailangan.

“it is better to give than to receive”.

Teaching is not a job but responsibility to hold

Education is a controlling grace to the youth,
consolation to the old, wealth to the poor and ornament to the rich.

Education is important to everyone. It is the stepping stone to have a successful future. Now, most school needs a quality and responsible teachers to educate the students of today.

Being a teacher is a great responsibility to hold. They need to enhance and educate the students. But before that, they need to know in their self that they are ready to handle the responsibilities and obstacle they’re going to encounter. There are things that you must consider for being a good and right teacher; you need to love what you are doing, you’re qualify to be, have an interest to teach and responsible for being a teacher. It is a fact that there are changes in your life and career once you become a real teacher. It is better to be a right teacher rather than to be a perfect teacher.

Different courses are offer in one university but we do believe that all students can be a good teacher though they are not a graduate of teacher education. Students, who are good, qualify and have an interest and love to teach are those who need to have a break to be a teacher. But be careful for accepting the offer and opportunity to become a teacher, especially those who are not a graduate of teacher education because you’re not just going to accept and do your job itself but the responsibility behind it. Come to think of this do you like to be one of them or not. Both may do. No matter I’m not a student of teacher education, I can say that I can be one of them but also can’t. Of course there are reasons why.

I can be one of them because I notice and see that most of the students need to have a good and right teacher. I can’t totally assure that I can be a perfect teacher but a right teacher to be. Even though I’m not a student from teacher education but I can also teach. Today most of the teachers are just doing their job and they didn’t do their responsibility behind. How were going to produce a quality and fruitful students if that is what we have today. The teachers that are responsible can count on your hand. They are responsible to enhance and educate the students to produce new quality teacher.

I can’t because I’m not ready to be one of them either to hold the responsibilities of being a teacher. I don’t have an interest to teach. I’m not going to accept the opportunity unless I know that I can manage the responsibilities behind.

Today we can see the different style and characteristics of teacher. Some are responsible not only to their job but the real responsibility of being a teacher. Other is just doing their work and job.

Now, I can stand in my decision that I don’t like to become a teacher. First and foremost I don’t want to teach. I want to explore and use the things I’ve learned from my course, to have work related to the course I took up. I’m not going to end my stand in this because I didn’t know my future job, that’s why if there is an opportunity for me to teach I can assure that I already have an experience of the job I want and I’m ready to accept the job and the responsibilities of being a teacher. I am glad to learn in order that I may teach. I can assure that I can do my best to be a right teacher not a perfect one.

DESERT

Place that most of us don’t like it. Hate it isn’t it. What were going to see, to feel and what is the importance of this place? Place, where we can see suffering, lack of water and many things. That’s why most of us hate this kind of place. Who are going to like and love the place like this? I think no one does.

Still in my mind the question why? One night that I’m hoping someday I will experience to be in that place. Place that most of us disgust. I want to reach out this different place where I only see it in picture. I don’t want to think pessimist that I’m going to think suffering, sadness, unblessed and aloneness in this place. It’s a matter of fact, that change in my vision is what I want. When my eager comes true I was so amaze if I could feel changes in my vision to that place. When I heard out the one of the most memorable message I’ve ever heard in my entire whole life and this is it “you’re going to spend Christmas vacation with us here in Doha, Qatar”. So it means that I was given an opportunity to visit Doha, Qatar and spent Christmas there.

Doha, Qatar is one of the smallest but beautiful countries in the Middle East. I feel unusual that time and I can’t believe it. I’m nervous, happy, feel some worries and excitement, when I first step that country.

And when we stay there for almost a month they bring us to the different, beautiful and famous spot. That time while were having a trip we got stop for awhile to step out and feel the desert there. I also see and touch a real camel. Desert that I’ve only see in books, magazines and pictures but now it’s real. I’m not hoping someday because this is it. Yes, it’s a desert but that time I’m so proud to my parents who brought us there and give us an opportunity to have new experience. In that desert I notice the lack of many things like water and plants because the plants that I saw there are already dry. And I ask to my self is this the desert I want to see? Where’s the different of it. A thing that I want to see in the desert is some happiness. Afterwards we decided to ride on again and have to continue our trip. I don’t want to nap in the car because this is the time that I can see different surroundings.

After an hour I see beautiful desert, where I found some different. We stay there to spent our lunch and look around. I don’t want to just look around. I want some memoirs and souvenirs that I will never forget. It is first time to happen in my life to be in the place that I never expected that I can step. It is one of the most important and beautiful memories I ever had in my life. I get some grain of desert and put in a bottle.

When our vacation is over we need to go back here in the Philippines. And the grain of desert in a bottle is now the things that is valuable to me. Every time I see it I remember the time that I saw and step the desert that before is just hoping someday to be there but now I already went in that place. And the souvenirs I’ve got still in my hand and part of my life.

Need to Know the Reality

Everyone have their own priority in life. Being devoted to our God, family oriented awareness to our health, studies, job, business, material things, friends and etc. Reality is very hard to most of us. Why? Because were just only trying what we want and what we believe, but the real essence of that are not the things we justify. In our own self try to realize the thing that we done, we always depend on the things we see and we like, but we didn’t know the reality of those things. For an instance that we are very fortunate to have all the materials we need in our life, but look still there’s a missing still. Like in the saying “No body is perfect” but what we can is to do the right. In everything we do we need to look up for the important of it whether it is right or wrong.

In life we have different status; some are unfortunate some are fortunate. Being unfortunate one, it is hard, you cannot give all the things they want but what you can give is the love, the good moral and right conduct that no one can get it from you. But it will happen to those who realize the essence of it, while in the fortunate people they can buy anything, everything because of their money. But ask them are you happy? Most of them are not, they can easily get what they want, but the love of their parents, and the good moral and good conduct is not, that much. They always depend in the money. They think that they can be perfect but absolutely not. Look, being ordinary people try to realize the things happened in our life. We love many things, like love in God, in our family, friends, love our health, studies, job, future business and our love. All of us have this, but as today most of us depend in the material things we have. Every one of us will past away, but it will happen in different moment and time, some are at their early age, some are not. By this try to give emphasis to the things happen in our life. Because we don’t know were the right times to us to leave this world. In this situation, there is a girl who has different friends or barkada’s. But she loved most her best friend of course. Her other friend was proud to the girl. Her second friend very understood with her. And finally her first friend that very loyal with her that she can keep the secret well, and this friend was very trusted friend that she can’t leave the girl no matter what happen and no matter she’s not her best friend. Now look in the reality what her best friend stand for is her body and when she pas away can she/he accompanied us?, of course not. The third friend stand for her wealth, wealth can be lost, can get it from you, can give you to other but it cannot accompanied you when you past away. The second one is her family and friends. They can accompanied you during your suffering, help you when you still stand for here but he/ she can’t accompanied you once your gone. What they can do is the prayer for your soul. Finally your first friend no matter she’s not your best friend she can still accompanied you because it stand as your soul. That cannot leave you no matter what happen.

Start Today

Every time of our life is important, cherished it. You don’t even know where and when it will end. Everything we do, always do it today. It will never happen again. Enjoy what you have right now. I always encounter regrets every time I won’t do a thing today. But that’s it; I choose not to do it today and feel some regrets.

The summer that I had this year is likewise with the last year. I know it’s not exactly the same but there is a thing that is alike. I’m not enjoying my summer, if I had a summer class. But wait, that is my former thought about it. I realize that you will learn many things during summer class as far as you enjoyed your time in studying. It was great to have a summer like this not knowing that you learned new and right things. During our summer class, I learned new things. Having three subjects namely Fil3, Lit01 and PE 03, in this summer I can say that I learned different things even just for awhile. I learned how to play table tennis, learned the different poem and stories in the Philippines and know how to communicate and express myself. But there is one thing that I learned and realized now, reading.

Honestly, I’m not fond of reading or fond of books. My mother always advice me to read, read and read. But I really hate this thing. When I took up my course, Bachelor of Arts in Communication, I try to love reading habit, but I do it every time we have an assignment, researches or our teacher told us to do it so. But when I had this summer class, in Fil03 I learn and gradually love the books. It is because of my teacher who lends me some books to read. He insists me to read and read, in that, I remember my mother when she told me this matter. I don’t want to obey the instruction of our teacher to read and read because he just instructs it to me. I want to do this thing for myself, love and want what I’m going to do and I know it will help me a lot. I’m so thankful to those people who pursue me in readings. I don’t want to say that I am now fond of reading but I want to show it step by step and when I got the final step I can say that here I am fond of reading, one good reader. When I realize this thing, I feel regrets because when I set aside my mother advice, I understand that regrets are always at the end. Now that I’m loving one thing, I’m going to start it today.

Baitang ng Buhay Ko

Taon-taon, tumatapak ako sa panibagong baitang ng hagdan ng buhay ko. Sa tuwing araw ng pagtapak ko sa bagong baitang, laking pasasalamat ko sa Maykapal. Panibagong misteryong aking tutuklasin, pagsubok na aking tatahakin at biyaya na aking kakamtin na dapat kong pangalagaan at pahalagahan ang aking kakaharapin.

Ang buhay ko ay mayroong hagdan, may mga baitang na hinahakbang. Hindi ordinaryo ang hagdan na aking hinahakbang, nagtatagal ako sa bawat baitang na aking tinatapakan. Marami akong misteryong nais matuklasan sa tuwing tatapak ako sa bagong baitang ng hagdan ng aking buhay. Mayroong mga pagsubok na magpapatibay nang aking personalidad at may mga karanasan na magpapalakas sa akin. Bawat baitang ay may mga misteryong kailangang tuklasin, may nakalaang mga pagsubok na kailangang tahakin at sa pagtagal ko sa baitang na aking hinakbang ay maraming aral ang naiiwan sa akin. Laking pasasalamat ko sa mga nakibahagi sa pagtapak ko sa baitang na aking hinakbang at sa Kanya, hindi matutumbasan ang aking pasasalamat sa inyo.

Dalawampung baitang na ang aking natahak. Laking pasasalamat ko sa Kanya sa pagbibigay sa akin nang pagkakataong marating at malampasan ang baitang na ito. Sa dalawampung baitang na aking natahak, marami akong natuklasan at natutunan. Iba’t ibang misteryong aking natuklasn, pagsubok na aking nilampasan, ilang sakit na naranasan at pinagdaanan, tuwang naasam, at biyayang tinanggap mula sa Maykapal ang nangyari sa aking buhay. Ngayon nga na ginugunita ko ang mga baitang na aking pinagdaanan masasabi ko na alaala na lamang ang mga ito at magiging sandata’t lakas ko upang sa muling paghakbang ko sa kasunod na baitang ay muli kong kayanin ang mga darating pang mga pagsubok. Ang mga pangyayari at karanasan na aking natamo sa dalawampung baitang na aking hinakbang ang magiging gabay ko sa pagpapatuloy nang paghakbang sa mga panibagong baitang na aking hahakbangin. Ito man ay isang alaala na lamang, subalit sa mga alaalang ito, ako’y natuto at mananatiling buhay sa aking puso ang mga ito.

Isang umaga ang aking nasilayan na may preskong hangin ang nalalanghap. Hindi man buo ang pamilya ko nang ako’y magising, ngiti naman sa kanilang labi ang sa akin ay nagpasaya. Malapit ako sa aking pamilya at ilang kamag-anak kahit may pagkamalupit ang aking personalidad. Kilala na nila ako kaya’t hindi na sila nagtataka pa. Hindi kami perpekto at mabait na pamilya sapagkat nagkakaroon din kami ng mga pagsubok na hinaharap, pagkakataong hindi nagkakaunawaan sa madaling salita nag-aaway, subalit agad namang sinusolusyunan upang hindi na magtagal ang away. Malaki nagiging bahagi nang aking pamilya sa tuwing tatapak ako sa bagong baitang, sila ang gumagabay sa akin sa simula at dahan-dahan akong hinahayaan upang ako’y matuto. May mga pagkakataon na ako ay nadadapa o nagkakamali na nagiging dahilan upang ako’y kanilang mapagalitan. Tinatanggap ko ang kanilang galit sapagkat alam ko na doon ako matututo. Sa tuwing kami’y magkakalokohan at nagbibiruan ngiti sa mga labi ang inyong masisilayan, hindi ko namamalayan sa aking sobrang pagtawa may luhang pumapatak sa aking mga mata. Halong luha ng saya at lungkot ang aking nararamdaman sapagkat kung minsan sa sobrang saya mo napapaluha ka tulad kapag ika’y nasasaktan. Nagpapasalamat ako sa Kanya sa pagbibigay Niya sa akin ng pamilya ko ngayon.

Sa pagtanghali ng aking araw, nasa paaralan naman ako. Laking pasasalamat ko sa aking mga magulang sa pagpapaaral nila sa akin. Lagi ko ngang naaalala ang sabi nila, “ito ang maipamamana namin sa inyo na walang sinuman ang pwedeng kumuha”. Sa pampublikong paaralan ako una nilang pinag-aral. Doon marami akong nakilala, mga guro, estudyante, at maraming bata. Marami akong naranasan sa buhay ko sa paaralan noong ako ay nasa elementary pa lamang. Tulad nang ibang bata, may nagiging kaibigan at kaaway din ako sa paaralan, mayroong hinahangaan at mayroon din namang humahanga. Marami akong natutunan sa klase na nagbigay sa akin nang pagkakatain upang maipagpatuloy ko ang hilig ko sa pagguhit, minsan na akong nailaban sa isang patimpalak nang pagguhit. Laking tuwa ko nang makuha ko ang ikatlong pwesto. Lumipas ang taon kinailangan kong lumipat sa pribadong paaralan upang doon ko tapusin ang aking elementarya. Bagong kapaligiran ang aking nasilayan, bagong guro at kamag-aaral ang pinakisamahan, mayroon din naman akong mga hinangaan at humanga sa akin. Sa klase naging maayos naman ang aking pag-aaral. Nagkakaroon din naman nang patimpalak at ako ay nakakasali, lumalaban sa iba’t ibang paligsahan, minsan panalo minsan talo, subalit ayos lang iyon sapagkat natututo akong makisalimuha, lumaban at tanggapin ang pagkabigo. Hindi nagtagal natapos ko ang aking elementarya. Isang taon ang aking pinalipas bago ako tumapak ng sekundarya. Hindi naging madali ang bagong yugto nang aking pag-aaral, subalit sa pakikisama ko sa bagong guro at kamag-aaral ay nakapagpatuloy ako upang mas mapadali ang aking pakikisama. Tulad nang naging buhay ko sa elementarya ganoon din ang nagging buhay ko sa sekundarya. Subalit mas mabigat na ang aking pag-aaral at mga pagsubok na kinahaharap. Muli akong nakakasali sa ilang patimpalak tulad ng pagguhit, quiz bee, investigatory project, writing contest, street dancing at iba pa. Nagkaroon din ako nang barkada. Apat na taon ang lumipas at natapos ko na ang aking pagiging estudyante ng sekundarya. Sa pagtapak ko ng kolehiyo sa ibang bayan ako nag-aral. Kumuha ako nang kursong Bachelor of Arts in Communication. Maraming pagsubok ang aking kinaharap, sapagkat doon ako tumitira at lingguhan lang kung umuwi. Nakaya kong ipagpatuloy ang aking buhay at pag-aaral nang malayo sa aking mga mahal sa buhay. Subalit may pagkakataon naman na umuuwi rin agad ako sa aming bayan kapag wala nang gagawin at wala nang klase. Sa klase iilan lamang kami sa aming kurso mabibilang nga sa daliri sa unti naming. Maayos ang aking pag-aaral doon, nakasama rin naman ako sa may honor awards. Isang taon din ako sa ibang bayan. Makalipas yon’ bumalik na rin ako sa aking bayan at doon ipinagpatuloy ang aking pagkokolehiyo. Marami akong nakilala doon, guro, kamag-aaral, kapwa estudyante, at ilang empleyado. Hindi ako regular na estudyante sa aming unibersidad sapagkat ako’y transferee student. Hangang ngayon nag-aaral pa rin ako at naghihintay pa nang taon upang tapusin ang aking kurso.

Sa pag-gabi ng aking araw, sarili, pamilya, pag-aaral, kapwa, ikaw, at Siya ang aking ginugunita. Nagpapasalamat ako sa araw na aking nasisilayan at sa mga biyayang aking tinatanggap sa araw-araw ng aking buhay. Sa aking pagtulog ako’y humihinga ng tawad at nagpapasalamat sa mga biyaya na aking tinatanggap. Magpapahinga naman ako sa mga oras na ito sapagkat alam ko na sa paggising ko bagong bukas na naman ang haharapin ko. Ganito kabilis ang pakiramdam ko sa dalawampong baitang na aking hinakbang, para lamang isang araw ang nagdaan. Hindi ko namamalayan na matatapos na pala ang pananatili ko sa baitang na ito.

Sa bilis ng takbo ng oras at paglipas nang panahon, tatapak na ako sa ika-dalawampu’t isang baitang ng hagdan ng aking buhay. Halong saya at lungkot ang aking nadarama. Saya sapagkat panibagong misteryo na naman ang aking tutuklasin at karanasan ang aking pagdaraanan, bagong tao na aking pakikisamahan at pagsubok na aking lalampasan. Ang paghakbang kong muli ang maglalapit sa akin patungo sa Kanya. Alam ko kasi na habang pataas ng pataas ang baitang na aking hinahakbang ay palaki nang palaki na ang pagkakataon na mapalapit na ako sa Kanya. Hindi ko naman inuunahan ang mangyayari sa aking buhay, subalit nagsasabi lang ako nang katotohanan. Lungkot sapagkat alam ko na may mga pagsubok na magpapaluha sa akin, may mga tao akong masasaktan, at hindi ko masasabi na sa aking paghakbang ay makakasama ko na Siya at maraming bagay ang aking maiiwan. Ang saya at lungkot sa likod nang bawat misteryo at pagsubok ang magiging lakas ko sa pagharap sa ika-dalawampu’t isang baitang ng hagdan ng aking buhay.

Sa baitang na ito hindi ko pa masasabi kong anong nasa likod nito, subalit nais ko kayong isama at maging bahagi ng panibagong baiting ng hagdan ng buhay ko.

HALAGA

Regalo, kadalasang natatanggap ko at aking pinahahalagahan. Ito ay isang bagay na mahalaga para sa taong binibigyan nito, subalit ang tanong alam mo ba ang tunay na halaga nito?
Bata pa lang ako, nakakatanggap na ako ng mga regalo. Dahil sa mga natatanggap ko, tuwang-tuwa ako. Simple man o mamahalin ang regalo pinahahalagahan at pinasasalamatan ko kung ano man ito. Ganun kababaw ang kasiyahan ko sa tuwing nakakatanggap ako ng mga bagong regalo. Pero, tatanungin ko ang sarili ko ngayon alam ko ba naman itong pahalagahan? Oo alam ko namang pahalagahan ang mga ito, sa totoo nga minsan sobra-sobra ang pagpapahalaga ko dito. Sa aking pagkabata, nakalakihan ko na ang pagiging maingat at impis sa sarili kong gamit, organize nga daw ako sabi nila. Hangang sa paglaki ko nadala ko ito. Tuwing nakakatanggap ako ng regalo, pinahahalagahan ko ito, sandali lang hindi lamang mga materyal na bagay ang nais kong sabihin, bagkus papuri, pintas, lait, tsismis at aral ay isang ring regalo para sa akin. Sumagi sa aking isip “ano namang halaga nito?” Ang pagiging masinop ko sa mga materyal na bagay ay hindi kasing sinop sa mga papuri, pintas,lait, tsismis at aral na natatanggap ko, bagkus kapag binibigyan ako ng ganitong regalo, pasok sa kanang tainga ko at labas naman sa kabila. Subalit nang lumaki na ako, doon ko napagtanto ang tunay na halaga nito. Kinakailangang itanim sa utak at isapuso ang ilan sa mga ito.
Noong kabataan ko mga anim hanggang walong taong gulang,masunurin at hindi ko pa pinalalampas sa kabilang tainga ko ang mga bagay-bagay na sinasabi sa akin.Paglipas ng panahon doon ko natutunan ang pagpapalampas nito.Tulad ng mga materyal na bagay na ibinibigay sa akin, sa simula at bago pa ang mga ito, ayos na ayos na tila ba ayokong masira o guluhin ng iba sa pagkakaayos ko, na para bang ayoko ring madumihian o maalikabukan, sa madaling salita ayokong maluma, na kahit mismong ako ayokong galawin o gamitin ko. Ganon akong magpahalaga sa mga regalo ko, sobra-sobra nga daw.
Lumipas ang panahon ang sobrang pag-iingat ko ang naging sanhi upang ang mga pinahahalagahan ko ay masira. Malungkot mang isipin subalit totoo iyon. Doon ako nagsimulang mapaisip. Iniingatan ko naman ang mga ibinigay sa akin pero bakit ganoon? ang natanong ko. Kahit nga simpleng bagay, na kung minsan basura na para sa iba pinahahalagahan ko. Pilit kong inalam kung bakit nga ba. Habang lumalaki na ako unti-unti nang nababawasan ang mga regalo na natatanggap ko, siguro kasi malaki na ako, hindi ko na kailangan ang mga laruan. Kung sabagay tuwing kaarawan o may okasyon lang ako nakakatanggap ng mga regalo tulad ng pasko,araw ng mga puso,pagtatapos, at bagong taon. Bakasyon ang kaarawan ko, kaya’t kalimitan awting ang selebrasyon ko at sa pamilya namin marami ang may kaarawan sa buwan ng Mayo, kaya dahil dito kung minsan sinasabay-sabay na ang selebrasyon. Noong nagsimula na ang mga ganoong pangyayari, yong tipong madalang na talaga ako makatanggap ng materyal na regalo doon ko napagtanto na mas higit na regalo pala ang natatanggap ko. At yoon ay ang momento ng bawat okasyon na dumarating sa buhay ko. Ito ay nagiging memorabilyang alaala sa buhay ko na alam kong ang regalong ito ay napakahirap hanapin at hindi nabibili at napapalitan. Hindi lamang ito regalo sa araw na iyon bagkus pang-habang buhay na regalo ito para sa akin, sapagkat ang mga ganitong momento ay hindi na muling mauulit sa buhay ko at kung magkaroon man ulit ng ganoong pagkakataaon alam ko na hindi na yon’ katulad ng nakaraan. Alam ko na ngayon ang tunay na halaga ng regalo na hindi dapat itago,lumain, o masyadong pag-ingatan. Sapagkat alam natin na kahit anong pag-iingat ang gawin natin sa mga bagay na natatanggap natin ay masisira at maluluma talaga ito. Subalit ang mga momento na natatanggap natin at pinahahalagahan ng mga importanteng tao sa buhay natin ang hinding-hindi maluluma,na kahit lumipas ang mga ito,mananatili naman itong nakatatak sa ating alaala at nasa puso natin,maging maganda o masamang alaala man ito.
Simula ng maisip ko iyon, hindi ko na masyadong naisip ang materyal na bagay. Napapatawa nga ako kung minsan na sa tuwing may magtatanong sa akin kung anong gusto kong regalo, at saka sasabihin nila na gusto nilang makita na ginagamit o sinusuot ko ang mga bigay nila. Yung tipong lulumain ko ang bigay nila sapagkat ginagamit ko,hindi dahil sa itinatago ko. Kaya’t nang magkaroon kami ng oras o araw upang magpalitan ng regalo o kahit mismong kaarawan ko na makatanggap ako ng regalo, ay ang momentong yon’ ang alam kong napakahalagang regalo at pumapangalawa palang ang materyal na bagay na kanilang ibibigay. Subalit ang hindi nila alam ang mga momentong ganoon ang aking lubusang pinahahalagahan.
Ngayon masasabi ko na ba na marunong akong magpahalaga?

Chilly Christmas

I love Christmas but not the season. Though I know it merges ever since. I grew up celebrating this moment. In our family we always have time with this. But suddenly when the time goes by me and my sister celebrate our chilly Christmas here. Every Christmas in my life was so great even though I’m far-off with my parents and younger sister. During Christmas season I know that it’s so cold, cold weather and cold Christmas and yet cold life but it just a sentiment of coldness. I was given a chance to experience Christmas outside the country and it’s my favorite Christmas time of my life. I leave my common Christmas here in the Philippines and feel the season of Christmas outside the country. When I get there I’m so happy to celebrate my chilly Christmas though there Christmas is just an ordinary day. They are not celebrating the Christmas season. But it was a chance for me to have Christmas with my whole family. The weather was so cold but my time spending with my family warmth my feelings. It is because it’s our first Christmas to be with each other.
Perhaps, times passes by that we need to leave and part with them. And from that moment I don’t want it to happen. In fact I want to give up some of my priority in life just to spend my time with them but I think that’s not the right time. So after spending my chilly Christmas with them, there I have it to far-off again with them.
Its make me wonder that this time wouldn’t be end and yet it’s only the beginning of my cold but happier Christmas of my life. I’m still hoping that someday it will happen again and have the same time to be whole.

Studying Duration

Education is important for all of us. We know that it is the treasure given to us by our parents. Many people want to be educated ever. They pursue to go to school. That’s why some of the students now have their work while studying. When it comes to school, students have their own chose school were they want to study, private or public school. Most of the students now are not contented with one school for a change but what they didn’t know are the consequences that they will encounter.

For a college student, changing school is quite common. It is hard to transfer from one school to another especially if you would like to shift your course too. Here in Southern Luzon State University every semester, have new student but other are transferee or shifter. That’s why they gained more irregular students. Students who are irregular because of their being transferee are spending long time in college. It is because of some subjects they didn’t yet taking up or having different description. Four years is the minimum year to spend in college but in other course they spend five to ten years. Those students who would like to transfer from one school to another or to shift either, it is because they want changes; they failed from their former school, want to try other school, because of their financial status, and want to socialize with many students and teachers. Some students from private school go to public school and vice versa.

Now most of them are not contented to one school. Most of the transferee students came from private school. It is because of the tuition fee they have, qualities of education they gained, and people they socialize with. Most of the students chose public school because they will not be paying tuition fee monthly unlike to the private school, they socialize with many students and teachers like in the private that they mingle with few students and teachers. In the studying duration you need to decide what course would you like to take up and what school would you like to be educated. Because if you not have good decision in choosing course and school you will spend long time in college. But if you are dedicated to your education you can easily finish it and have more time finding job.

Transferee or irregulars students know your duration in your study because we believed that you can accomplish your study in same duration of the regular students.

MIRROR IMAGE IN SUMMER

I’m once again taking up summer class in this school year while other is enjoying their own summer. Yet, it is not the right thought to think. What I’m going to do is to enjoy what I’m doing right now. Since when I was a child my mother always brought me in one school or association introducing their summer class. And here I am her daughter who obeys her order. Until I grew up, I got some space to end any summer class. I thought it’s over yet or I’m not a child anymore to have those summer class. But now when I step in the tertiary level, I realize that those summers class may help me to be whole. And enlighten my personality.

Why do I need to have summer class? Summer, that other said it is the time that we need some break even just for awhile, enjoy what summer is. But for me, I won’t feel this so much, but in fact I’m enjoying what I’m doing this summer. And why, because I know through this summer I will learn new things that it won’t be happen again.

This summer 2009, I have my summer class. I have three subjects to take up for me to be a regular student next school year. These subjects are Lit01 (Literature of the Philippines), PE03 (Individual/Dual Games/Sports) and Fil03 (Retorika). It’s not been easy for me to settle these three subjects, especially the two (Fil3 and PE03) this is not offer during summer that’s why I petition this two. Actually I’m not going to do this; honestly I didn’t know how to settle this kind of summer class. But I’m happy that there a student who got my situation and it’s like her situation too, through this I do something. She shares a lot of sacrifices when I didn’t do this. I’m going to finish my studies yet I’m not going to march with my batch mate, or I’m going to do same things like what I’ve done, to petition this too.

After that, I decided to petition the two subjects. I wait for almost two weeks before I enroll myself and settle everything. It’s been a long process before I settle this matter like the effort, financial, time and disturbance of some people.

In the long process that I obey, I’m here, done. I’m officially enrolled this summer class, a student of this three subjects. Actually, though I’m the only student in one subject PE03, I’m hoping or should I say I will learn new things. In LIT01 were like a regular class though I’m with other course. And Fil03 were just two students.

I, Bachelor of Arts in Communication student who taking up these three subjects is proudly say, it’s been fun and knowledgeable to be here in Southern Luzon State University having summer class. It’s not quit easy to be the only student or few students in one class. But the experience and other routine your spending through studying is a great thing that you will be learn.

MISTERYOSONG NGITI

Lahat tayo ay marunong ngumiti, sumaya at magpasaya. May mga tao na nagsasabi na ang isang tao na laging nakangiti ay masaya, walang problema, masayang kasama, minsan nga sinasabi pa nila na payaso ang ganitong tao, minsan baliw, inlove, at kung minsan mapagpanggap. Oo tama, subalit upang mas lubusan nating malaman ang tunay nilang saloobin kailangan nating tingnan ang kanilang mga mata. Sapamamagitan nito, doon natin matatanto ang mga misteryong nasa likod nito.

Sa likod ng kanyang mga ngiti maraming natatagong misteryo. Siya ang tipo ng tao na pala ngiti, masayahin, payaso nga daw sabi ng iba. Payaso para sa karamihan subalit mismong sa sarili nya ay hindi niya mapasaya. Ang karamihan at ang iba ang iniisip niya, ang sila’y mapasaya, na ang hindi niya alam sa isang banda nakakalimutan na niyang pasayahin ang mismong sarili niya.

Kung pagkukumparahin ang dalawang tao, isang nakangiti at masaya at isang lumuluha at malungkot. Sino sa kanila ang mas malakas ang personalidad? Sa karamihan at sa pangkaraniwang tao ang taong nakangiti ang kanilang pipiliin, sapagkat para sa kanila siya ang nagpapasaya sa mga nalulungkot, sa mga may problema at sa gustong makalimutan ang problema. Sapagkat para sa kanila napakahina at lampa nang taong lumuluha at nalulungkot. Subalit ang hindi nila alam baligtad ang kanilang pagkaunawa. Bakit? Simple lang, ang taong lumuluha at nalulungkot ang malakas para sa pananaw ng iba. Ito marahil ay dahil sa simpleng dahilan, na kaya nilang ipamalas ang kanilang nararamdaman at sapamamagitan nito naibabahagi nila ang kanilang buhay. Samantala ang taong nakangiti ay mas maraming misteryong tinatago sa sarili. Takot silang ipakita sa iba ang tototong pakiramdam at hindi buo ang tiwala sa mismong sarili nila.

Isang tao na ganito ang pagkatao ang ibabahagi ko. Siya ay masayahin, pala ngiti, na kahit kung minsan hindi na nakakatawa, napapahiya na siya ay hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha. Subalit sa kanyang pakikihalubilo at pakikipagkaibigan ay natuto siyang magpahayag ng kaniyang nararamdaman, ng kanyang mga saloobin subalit alam ng iba na hindi buo ang kanyang pagpapahayag ng kanyang tunay na nais ipahayag. Kahit ganoon siya,marami siyang mga kaibigan, na pilit nagtuturo at gumagabay sa kaniya kapag nasa labas siya ng kanilang tahanan. Nang pakinggan siya, nagbahagi siya ng dahilan kung bakit siya ganoon. Napagtanto na rin niya na hindi pa rin buo ang pagpapahayag niya sa iba.

Ang pagkatao niya ay medyo nagbago na nang siya ay lumaki na. Kung babalikan natin ang kaniyang nakaraan ganito siya- Siya ang tipo ng bata na suplada, masayahin, iyakin, tampuhin, mapagmahal, matigas ang ulo, bata na tulad ng nakikita natin sa pangkaraniwang panahon. Habang siya ay lumalaki na, normal naman ang buhay na kinagisnan niya. Naglalaro, nadadapa, nagsasaya,nasasaktan, tumatawa, at lumuluha. Makalipas ang pagiging bata siya ay tumapak na ng paaralan. Siya ay nag-aral sa pampublikong at lumipat sa pribadong paaralan. Siya ay nakasalimuha ng iba’t ibang personalidad sa lipunan. Doon din niya naranasan ang paghanga sa ibang tao. Marami na siyang naranasan sa pagiging estudyante ng paaralan.

Sa tahanan ganoon rin naman siya. Sa pagiging bata at eskwela hindi naiwasan ang siya ay mapaaway, awayin at mang-away at sa kabila nito natuto rin naman siyang magpatawad. Sa kanilang tahanan masayahin naman siyang bata. Siya ay nagkakamali rin na nagiging dahilan upang siya ay mapagalitan subalit sa kabila nito, dito siya natututo ng mga bagay-bagay.

Paglipas ng panahon nakatapos siya ng elementary, at tumapak sa sekundarya sa pampublikong paaralan. Iba’t ibang estudyante ang kanyang nakasalimuha dito. Ang kanyang personalidad ay kapareho pa rin ng dati, subalit sa ibang banda ay natuto na siyang mag-obserba ng mga tao. Ito ay sapagkat panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang haharapin niya. Bagong tao na pakikisamahan niya. Tahimik, pala ngiti, kung minsan suplada, madamot at pala kaibigan ang kanyang nagging personalidad. Mahusay naman siya sa kaniyang paaralan. Lumalaban sa ilang akademikong at di pang-akademikong paligsaan, nanalo naman siya at kung minsan ay hindi. Sa kaniyang pagiging estudyante, paaralan, simbahan, tahanan lang an kanyang pinupuntahan. Hindi sya ganoon ka pala barkada subalit marami syang kaibigan. At sa paglipas nang taon nagkaroon siya ng barkada. Naging Masaya naman siya sa kaniyang napiling barkada at hanggang ngayon magkakaibigan pa rin sila kahit hindi na sila mag-kakamag-aral. Sa kanyang pagiging estudyante ng sekundarya hindi naiwasan ang magkaroon ng kani-kaniyang grupo sa klase. Ang hindi pagkakaunawan at pagkakaroon ng oras upang mapag-usapan at ayusin ang mga bagay- bagay. Sa pagkakataon na yon’ nagkakaroon ng labasan ng sama ng loob, iyakan kung minsan upang maipahayag ang kanilang tunay na nararamdaman. Siya ang tipo ng tao na walang pakialam kung anong nangyayari sa mga kasama nya. Dumating sa punto na halos lahat ng kasama nya eh nagpapahayag ng kani-kanilang saloobin at may iba pa na naluluha, subalit siya ay nag-oobserba lamang na para talaga siyang walang pakialam. Ganoon ang kaniyang personalidad, kaya hindi naiwasan ang may magkomento sa kaniyang personalidad na “bato ka ba o manhid ka lang talaga”. Hinahayaan lang niya ang mga bagy-bagay na ganito, nginingitian lang nya at kung minsan nagkokomento rin naman. Taon ay lumipas at natapos din niya ang sekundarya. Sa pagtatapos niya hindi niya nabago ang kanyang personalidad, may ilan mang nabago subalit ang pag-ngiti ang hindi nawala sa kanya. Kaya naman paglipas ng panahon yon’ ang tumatak sa mga taong nakasalmimuha niya ang personalidad niyang pagiging manhid o hindi marunong magbahagi ng kanyang nararamdaman.

At makalipas ang apat na taon nang pag-aaral, panibagong yugto na naman ng kanyang buhay ang kaniyang hinarap. Kolehiyo ang panibagong yugto na kaniyang kakaharapin. Sa pagtapak ng kolehiyo ay kasabay din ng pagtapak niya sa Siyudad sapagkat doon siya magkokolehiyo. Kinailangan niyang manatili sa siyudad kaya’t siya’y doon nanirahan. Sa kanyang bagong paaralan, muli siyang nag-obserba bago makisama sa kanyang bagong mga kamag-aaral. Sa pagkilala nya sa mga bagong tao sa bagong yugto ng buhay nya ay ganoon pa din ang ipinakita niya. May sitwasyon siyang naranasan na may lumapit siyang kamag- aaral nagbahagi nga sama ng loob at umiyak sa kanya. Tiningnan at pinayuhan lang niya ito. Sa kabilang banda natuwa siya na iniyakan at binahaginan siya na parang pinagkatiwalaan sa isang banda. Subalit mismong sarili niya hindi niya alam kung paano nga ba mag bahagi ng lungkot sa iba. Sa paglipas pa ng buwan ilang ganitong pangyayari ang naranasan nya hanggang sa may nagbahagi siyang kamag-aaral na mahirap pakisamahan ang ganitong personalidad ng tao. Tinuruan siya na ipahayag kung anong saloobin nya at huwag itago sa ngiti. Walang masama sa umiyak at lumuha, walang kinakasuhan at lalong walang pinapatay sa pagpapahayag ng saloobin. Normal lang sa buhay ang may ngiti at lumbay. Huwag itago o akinin kung anong maari mong ipahayag sa iba. Yon’ ang itunuro ng ilang taong nakasimuha niya. Hindi naging ganon kadali ang magbago, subalit lumilipas ang araw dahan-dahan niya itong pinag-aaralan. Akalain nyo para sa kaniya pinag-aaralan din yon’. At sa paglipas ng isang taon nagging Masaya naman siya doon at tinanggap niya ang mga komento sa kanya maging positibo man o negatibo ang nagging komento naging masaya naman siya doon. Hindi nagtagal ay kinailangan na niyang lumipat ng paaralan. Sa paglipat niya hindi naiwasan ang maalala niya ang mga dati niyang kasama. Naging matatag siya sa paglipat niya sa isang unibersidad. Sa unibersidad na kaniyang nilipatan marami siyang naging kaibigan. Dahil sa pagbabago ng kanyang pagkatao marami siyang nakilala.

Hindi naman niya maiwasan na alisin ang dati niyang personalidad bagkus ay natuto na siya na magpahayag ng nais niya. Unti-unti niyang binabago at tulad nga ng nabanggit kanina pinag-aaralan o pinoproseso niya ang magpahayag ng kaniyang saloobin. Hindi man ganon kadali para sa kanya. Basta ang alam niya ay ang ngumiti para sa iba. Para sa kaniya kasi lakas ng iba ang kanyang ipinakikita kaya’t kahit mismong sarili niya ay kung minsan hindi na masaya. Pero hindi siya nawawalan ng pag-asa na darating ang tamang panahon at oras upang ang buong saloobin niya ay maipamahagi niya.
Sa taong ito maraming natatagong misteryo ilan pa lamang ito sa kaniyang ibinahagi. Siya ang taong mangiti lakas nga daw para sa iba subalit nais niyang iparating na huwag na siyang tularan. Sapagkat ang ganitong personalidad ay sumisimbolo sa kahinaan ng isang tao.

Kaya’t sa susunod, panibagong misteryo na naman ang kanyang ibabahagi sa atin.

STONE

Stone
You look at me and still love me
I know I hurt you already
Why do you still in love with me
Your love for me, always ready.

Some people think that I am strong
Always compare me in a stone
Every time that I think what’s wrong
You always say you’re not alone.

I’m falling in love to you
Hoping you’ll catch me like a stone
Stone that you say you’re not alone
Now my heart stone, only for you.

-star-

Masayang Magsulat

Masayang nagkwekwentuhan ang magkakaibigan sa isang magandang bukid sa bayan ng Quezon. Nagtatawanan, nagkakainan at nagkwekwentuhan. Sa kanilang pagkwekwentuhan naisip nila na ang bawat isa sa atin ay gustong maging masaya. May sarili tayong dahilan at paraan kung paano maging masaya. May mga bagay na nakapagpapasaya at kinasisiyahan natin. Eh “bakit bilog ang mundo?” nagtawanan ang magkakaibigan dahil sa tanong na ito. Bilog ang mundo kasi wala itong katapusan, paikot-ikot lang ito. Parang buhay ng tao ang pinagkaiba nga lang pagnamatay ang tao panibagong mundo ang kanilang titirahan. Paikot-ikot din lang ang buhay ng tao. Minsan nasa taas kung minsan nasa baba. Parang kasiyahan ng tao. Hindi maaaring lagi tayong masaya minsan kailangan din nating maluungkot. Tao tayo may puso at damdamin, marunong masaktan at umiyak. Sa pagkakataong ito nagtatanong tayo bakit kailangan pa nating malungkot kung pwede namang maging masaya habang buhay di ba.Subalit lahat nang nangyayari sa ating buhay ay may dahilan. Kung sa mga sayang ating nararanasan at sa lungkot na ating pinagdadaanan alam nating kaya natin itong lampasan. Sapagkat walang pagsubok na ibinibigay ang Maykapal na hindi natin kayang lampasan Kahit ako hindi sa lahat ng pagkakataon ay masaya kasi may mga pagkakataon din namang nalulungkot ako. Sa mga oras na masaya at malungkot ako alam ko na may mga dahilan ito. Kung minsan iniisip ko na pagsubok lang ito. At syempre pagsubok na alam Nya na kaya kong lampasan. Gaano man ito kadali at kahirap alam ko na kaya Niya ako binibigyan ng mga pagsubok dahil alam kong “mahal Nya ako”.
Sa buhay “ayoko ng madilim, ayoko ng masikip, ayoko ng mainit” na mundo Sino ba ang may gusto ng ganito? Halos lahat sa atin sa panahong ito eh aayawan talaga ang ganitong mundo. Pero isipin natin lahat ba tayong may ayaw sa ganitong mundo eh nasisiyahan? Hindi rin. Paano nga naman kasi tayo magiging masaya kung ganito ang mundo na ating gagalawan. Subalit kung titingnan natin may mga tao pa rin na walang magawa kundi ang tanggapin na ito ang mundo nila, na dito sila nagiging masaya. Kung ang mga taong may kaya sa buhay na may maganda, maaliwalas, maginhawa, at preskong mundo eh inaakala na dahilan upang maging masaya at isipan na ang may madilim, masikip at mainit na mundo eh hindi masaya, nagkakamali sila. Sapagkat ang hindi nila alam eh mas masaya pa ang madilim,masikip at mainit na mundo. Dahil sa ganitong klaseng mundo mas natututo ang mga tao. Ang patak ng mga pawis ng mga tao dito ang sumisimbolo ng kainitan subalit kahit ganito may ngiti at saya pa rin sa kanilang mundo. Ulan na kanilang hiling kahit sa sandaling panahon upang maramdaman naman nila ang kaunting lamig sa mundo. Kaya “sana bukas umulan ng malakas”. Sana, sana subalit ang pag-ulan ay hindi natin pwedeng diktahan kung kelan sya kailangang pumatak. Sa mga taong may kaya sa buhay kapag- sila’y naulanan tanging sinasabi “masama ang pakiramdam ko” ulan ang nagiging sanhi ng kanilang sakit. Hindi tulad sa ibang tao na ulan ang hiling upang kaunting lamig ay maranasan. Kung sa bagay ang mga may kaya sa buhay ay napaka sensitibo na konting basa lang ng ulan sakit agad ang kalalabasan. Sa pag-ulan sa mundong madilim,masikip at mainit kung minsan eh hinahayaan pa nilang mabasa ng ulan ang kanilang katawan, inumin ang ulan, ipanghugas ng pinggan,at kung anu-anu pa. Ang mga bata dito ay masayang naliligo sa buhos ng ulan. Kapag nakita sila ng mga taong may kaya sa buhay pagtatawanan pa sila. Kung minsan lalaitin pa. Subalit ang hindi nila alam ulan ay importante sa buhay nila. Sa huli na mauunawaan ng mga taong may kaya kung bakit ganon ang ginagawa nila kapag umuulan eh sana maisip nila at sabihin “nakakahiya ang ginawa ko kanina” ang mga panlalait na sinabi ko at ang pagtawanan sila. Paano kung isang araw ako ang magkaroon ng ganong mundo?
Sa tagal ng pagkwentuhan ng magkakaibigan ,hindi nila namalayan na nakatulog pala si Diane. Inakala nilang gumuguhit ako ng larawan habang nakikinig sa aming kwentuhan subalit ang hindi nila alam sinusulat ko ang aming magandang kwentuhan. Hindi ko rin inasahan na maisusulat ko ang usapan Sa puntong ito nagising na si Diane at tinanong kung anong naging kwentuhan. Eto yong kwentong sinulat ko basahin mo na lang. Ano? Basahin mo na lang yan. Bakit ko naman ito babasahin. Nagtatanong ka kung anong napagkwentuhan di ba, oh yan basahin mo. Sinulat mo? At ang tanging nasabi ko “masayang magsulat”. Habang binabasa ni Diane ang aking sinulat na aming napagkwentuhan kanina eh nagkayayaan muna kaming magmeryenda. Matapos basahin ni Diane ang kwento, humanga sya sa akin kasi bakit ko nga ba yon sinulat pa. Subalit sabi ko nga “masayang magsulat”. Sa pagsulat kasi pwede mong isulat kung anong nais mo, ipahayag ang nasa sa loob mo at ipadama ang nararamdaman mo. Sa puntong ito mapakikita mo ang saloobin mo at maipapadama mo ang nararamdaman mo sa paraang pasulat. Dahil dito sinabi ng mga kaibigan nya na sana sa susunod na kwentuhan maisulat mong muli ang ating magandang usapan. At sa mga oras na ito napansin nila na dumidilim na pala. Kaya’t nagkayayaan na silang mag-uwian.

“Creativity is a piece of You”

Creativity is a part of our life. All of us have our own creativity but we have different point of view for it. It depends on how we understand and show it to others. Creativity is a piece of you, you yourself can define it. It is with you and a part of you, no matter your life is dull or colorful. It doesn’t matter because as far as you show it, other understands it and know what creativity is. Because they can see it with you even your not intentionally say anything. Creativity has lots of meaning. But for me creativity is a piece of you like what I’ve said before it is with you, or should I say you. Once that you’ve show your creativity it means that you‘ve show a piece of you. In that way others will understand not only your being creative but know who you are. It will serve to know you better and your personality. Creativity does not always mean colorful and very artistic work that most of us knows. We can make it simple because in simplicity you can see the real creativity. When it comes to us as an individual most of us see creativity to those people who are very showy, elegant, and artistic. But sad to say some of us didn’t appreciate some individual who are not like them. We always said that they didn’t know and didn’t have creativity in life. But in fact they have the deep creativity in life that we cannot totally see. You can’t say that you have no creativity in yourself because in that point you just don’t like to show a piece of you. What you like is to show it by yourself. But still other will see it from you even you don’t like to show it. They didn’t need to see it by eyes but feel it by our heart. In this sense we can really appreciate the real meaning of creativity. Because it is a piece of you.