Start Today

Every time of our life is important, cherished it. You don’t even know where and when it will end. Everything we do, always do it today. It will never happen again. Enjoy what you have right now. I always encounter regrets every time I won’t do a thing today. But that’s it; I choose not to do it today and feel some regrets.

The summer that I had this year is likewise with the last year. I know it’s not exactly the same but there is a thing that is alike. I’m not enjoying my summer, if I had a summer class. But wait, that is my former thought about it. I realize that you will learn many things during summer class as far as you enjoyed your time in studying. It was great to have a summer like this not knowing that you learned new and right things. During our summer class, I learned new things. Having three subjects namely Fil3, Lit01 and PE 03, in this summer I can say that I learned different things even just for awhile. I learned how to play table tennis, learned the different poem and stories in the Philippines and know how to communicate and express myself. But there is one thing that I learned and realized now, reading.

Honestly, I’m not fond of reading or fond of books. My mother always advice me to read, read and read. But I really hate this thing. When I took up my course, Bachelor of Arts in Communication, I try to love reading habit, but I do it every time we have an assignment, researches or our teacher told us to do it so. But when I had this summer class, in Fil03 I learn and gradually love the books. It is because of my teacher who lends me some books to read. He insists me to read and read, in that, I remember my mother when she told me this matter. I don’t want to obey the instruction of our teacher to read and read because he just instructs it to me. I want to do this thing for myself, love and want what I’m going to do and I know it will help me a lot. I’m so thankful to those people who pursue me in readings. I don’t want to say that I am now fond of reading but I want to show it step by step and when I got the final step I can say that here I am fond of reading, one good reader. When I realize this thing, I feel regrets because when I set aside my mother advice, I understand that regrets are always at the end. Now that I’m loving one thing, I’m going to start it today.

Baitang ng Buhay Ko

Taon-taon, tumatapak ako sa panibagong baitang ng hagdan ng buhay ko. Sa tuwing araw ng pagtapak ko sa bagong baitang, laking pasasalamat ko sa Maykapal. Panibagong misteryong aking tutuklasin, pagsubok na aking tatahakin at biyaya na aking kakamtin na dapat kong pangalagaan at pahalagahan ang aking kakaharapin.

Ang buhay ko ay mayroong hagdan, may mga baitang na hinahakbang. Hindi ordinaryo ang hagdan na aking hinahakbang, nagtatagal ako sa bawat baitang na aking tinatapakan. Marami akong misteryong nais matuklasan sa tuwing tatapak ako sa bagong baitang ng hagdan ng aking buhay. Mayroong mga pagsubok na magpapatibay nang aking personalidad at may mga karanasan na magpapalakas sa akin. Bawat baitang ay may mga misteryong kailangang tuklasin, may nakalaang mga pagsubok na kailangang tahakin at sa pagtagal ko sa baitang na aking hinakbang ay maraming aral ang naiiwan sa akin. Laking pasasalamat ko sa mga nakibahagi sa pagtapak ko sa baitang na aking hinakbang at sa Kanya, hindi matutumbasan ang aking pasasalamat sa inyo.

Dalawampung baitang na ang aking natahak. Laking pasasalamat ko sa Kanya sa pagbibigay sa akin nang pagkakataong marating at malampasan ang baitang na ito. Sa dalawampung baitang na aking natahak, marami akong natuklasan at natutunan. Iba’t ibang misteryong aking natuklasn, pagsubok na aking nilampasan, ilang sakit na naranasan at pinagdaanan, tuwang naasam, at biyayang tinanggap mula sa Maykapal ang nangyari sa aking buhay. Ngayon nga na ginugunita ko ang mga baitang na aking pinagdaanan masasabi ko na alaala na lamang ang mga ito at magiging sandata’t lakas ko upang sa muling paghakbang ko sa kasunod na baitang ay muli kong kayanin ang mga darating pang mga pagsubok. Ang mga pangyayari at karanasan na aking natamo sa dalawampung baitang na aking hinakbang ang magiging gabay ko sa pagpapatuloy nang paghakbang sa mga panibagong baitang na aking hahakbangin. Ito man ay isang alaala na lamang, subalit sa mga alaalang ito, ako’y natuto at mananatiling buhay sa aking puso ang mga ito.

Isang umaga ang aking nasilayan na may preskong hangin ang nalalanghap. Hindi man buo ang pamilya ko nang ako’y magising, ngiti naman sa kanilang labi ang sa akin ay nagpasaya. Malapit ako sa aking pamilya at ilang kamag-anak kahit may pagkamalupit ang aking personalidad. Kilala na nila ako kaya’t hindi na sila nagtataka pa. Hindi kami perpekto at mabait na pamilya sapagkat nagkakaroon din kami ng mga pagsubok na hinaharap, pagkakataong hindi nagkakaunawaan sa madaling salita nag-aaway, subalit agad namang sinusolusyunan upang hindi na magtagal ang away. Malaki nagiging bahagi nang aking pamilya sa tuwing tatapak ako sa bagong baitang, sila ang gumagabay sa akin sa simula at dahan-dahan akong hinahayaan upang ako’y matuto. May mga pagkakataon na ako ay nadadapa o nagkakamali na nagiging dahilan upang ako’y kanilang mapagalitan. Tinatanggap ko ang kanilang galit sapagkat alam ko na doon ako matututo. Sa tuwing kami’y magkakalokohan at nagbibiruan ngiti sa mga labi ang inyong masisilayan, hindi ko namamalayan sa aking sobrang pagtawa may luhang pumapatak sa aking mga mata. Halong luha ng saya at lungkot ang aking nararamdaman sapagkat kung minsan sa sobrang saya mo napapaluha ka tulad kapag ika’y nasasaktan. Nagpapasalamat ako sa Kanya sa pagbibigay Niya sa akin ng pamilya ko ngayon.

Sa pagtanghali ng aking araw, nasa paaralan naman ako. Laking pasasalamat ko sa aking mga magulang sa pagpapaaral nila sa akin. Lagi ko ngang naaalala ang sabi nila, “ito ang maipamamana namin sa inyo na walang sinuman ang pwedeng kumuha”. Sa pampublikong paaralan ako una nilang pinag-aral. Doon marami akong nakilala, mga guro, estudyante, at maraming bata. Marami akong naranasan sa buhay ko sa paaralan noong ako ay nasa elementary pa lamang. Tulad nang ibang bata, may nagiging kaibigan at kaaway din ako sa paaralan, mayroong hinahangaan at mayroon din namang humahanga. Marami akong natutunan sa klase na nagbigay sa akin nang pagkakatain upang maipagpatuloy ko ang hilig ko sa pagguhit, minsan na akong nailaban sa isang patimpalak nang pagguhit. Laking tuwa ko nang makuha ko ang ikatlong pwesto. Lumipas ang taon kinailangan kong lumipat sa pribadong paaralan upang doon ko tapusin ang aking elementarya. Bagong kapaligiran ang aking nasilayan, bagong guro at kamag-aaral ang pinakisamahan, mayroon din naman akong mga hinangaan at humanga sa akin. Sa klase naging maayos naman ang aking pag-aaral. Nagkakaroon din naman nang patimpalak at ako ay nakakasali, lumalaban sa iba’t ibang paligsahan, minsan panalo minsan talo, subalit ayos lang iyon sapagkat natututo akong makisalimuha, lumaban at tanggapin ang pagkabigo. Hindi nagtagal natapos ko ang aking elementarya. Isang taon ang aking pinalipas bago ako tumapak ng sekundarya. Hindi naging madali ang bagong yugto nang aking pag-aaral, subalit sa pakikisama ko sa bagong guro at kamag-aaral ay nakapagpatuloy ako upang mas mapadali ang aking pakikisama. Tulad nang naging buhay ko sa elementarya ganoon din ang nagging buhay ko sa sekundarya. Subalit mas mabigat na ang aking pag-aaral at mga pagsubok na kinahaharap. Muli akong nakakasali sa ilang patimpalak tulad ng pagguhit, quiz bee, investigatory project, writing contest, street dancing at iba pa. Nagkaroon din ako nang barkada. Apat na taon ang lumipas at natapos ko na ang aking pagiging estudyante ng sekundarya. Sa pagtapak ko ng kolehiyo sa ibang bayan ako nag-aral. Kumuha ako nang kursong Bachelor of Arts in Communication. Maraming pagsubok ang aking kinaharap, sapagkat doon ako tumitira at lingguhan lang kung umuwi. Nakaya kong ipagpatuloy ang aking buhay at pag-aaral nang malayo sa aking mga mahal sa buhay. Subalit may pagkakataon naman na umuuwi rin agad ako sa aming bayan kapag wala nang gagawin at wala nang klase. Sa klase iilan lamang kami sa aming kurso mabibilang nga sa daliri sa unti naming. Maayos ang aking pag-aaral doon, nakasama rin naman ako sa may honor awards. Isang taon din ako sa ibang bayan. Makalipas yon’ bumalik na rin ako sa aking bayan at doon ipinagpatuloy ang aking pagkokolehiyo. Marami akong nakilala doon, guro, kamag-aaral, kapwa estudyante, at ilang empleyado. Hindi ako regular na estudyante sa aming unibersidad sapagkat ako’y transferee student. Hangang ngayon nag-aaral pa rin ako at naghihintay pa nang taon upang tapusin ang aking kurso.

Sa pag-gabi ng aking araw, sarili, pamilya, pag-aaral, kapwa, ikaw, at Siya ang aking ginugunita. Nagpapasalamat ako sa araw na aking nasisilayan at sa mga biyayang aking tinatanggap sa araw-araw ng aking buhay. Sa aking pagtulog ako’y humihinga ng tawad at nagpapasalamat sa mga biyaya na aking tinatanggap. Magpapahinga naman ako sa mga oras na ito sapagkat alam ko na sa paggising ko bagong bukas na naman ang haharapin ko. Ganito kabilis ang pakiramdam ko sa dalawampong baitang na aking hinakbang, para lamang isang araw ang nagdaan. Hindi ko namamalayan na matatapos na pala ang pananatili ko sa baitang na ito.

Sa bilis ng takbo ng oras at paglipas nang panahon, tatapak na ako sa ika-dalawampu’t isang baitang ng hagdan ng aking buhay. Halong saya at lungkot ang aking nadarama. Saya sapagkat panibagong misteryo na naman ang aking tutuklasin at karanasan ang aking pagdaraanan, bagong tao na aking pakikisamahan at pagsubok na aking lalampasan. Ang paghakbang kong muli ang maglalapit sa akin patungo sa Kanya. Alam ko kasi na habang pataas ng pataas ang baitang na aking hinahakbang ay palaki nang palaki na ang pagkakataon na mapalapit na ako sa Kanya. Hindi ko naman inuunahan ang mangyayari sa aking buhay, subalit nagsasabi lang ako nang katotohanan. Lungkot sapagkat alam ko na may mga pagsubok na magpapaluha sa akin, may mga tao akong masasaktan, at hindi ko masasabi na sa aking paghakbang ay makakasama ko na Siya at maraming bagay ang aking maiiwan. Ang saya at lungkot sa likod nang bawat misteryo at pagsubok ang magiging lakas ko sa pagharap sa ika-dalawampu’t isang baitang ng hagdan ng aking buhay.

Sa baitang na ito hindi ko pa masasabi kong anong nasa likod nito, subalit nais ko kayong isama at maging bahagi ng panibagong baiting ng hagdan ng buhay ko.

HALAGA

Regalo, kadalasang natatanggap ko at aking pinahahalagahan. Ito ay isang bagay na mahalaga para sa taong binibigyan nito, subalit ang tanong alam mo ba ang tunay na halaga nito?
Bata pa lang ako, nakakatanggap na ako ng mga regalo. Dahil sa mga natatanggap ko, tuwang-tuwa ako. Simple man o mamahalin ang regalo pinahahalagahan at pinasasalamatan ko kung ano man ito. Ganun kababaw ang kasiyahan ko sa tuwing nakakatanggap ako ng mga bagong regalo. Pero, tatanungin ko ang sarili ko ngayon alam ko ba naman itong pahalagahan? Oo alam ko namang pahalagahan ang mga ito, sa totoo nga minsan sobra-sobra ang pagpapahalaga ko dito. Sa aking pagkabata, nakalakihan ko na ang pagiging maingat at impis sa sarili kong gamit, organize nga daw ako sabi nila. Hangang sa paglaki ko nadala ko ito. Tuwing nakakatanggap ako ng regalo, pinahahalagahan ko ito, sandali lang hindi lamang mga materyal na bagay ang nais kong sabihin, bagkus papuri, pintas, lait, tsismis at aral ay isang ring regalo para sa akin. Sumagi sa aking isip “ano namang halaga nito?” Ang pagiging masinop ko sa mga materyal na bagay ay hindi kasing sinop sa mga papuri, pintas,lait, tsismis at aral na natatanggap ko, bagkus kapag binibigyan ako ng ganitong regalo, pasok sa kanang tainga ko at labas naman sa kabila. Subalit nang lumaki na ako, doon ko napagtanto ang tunay na halaga nito. Kinakailangang itanim sa utak at isapuso ang ilan sa mga ito.
Noong kabataan ko mga anim hanggang walong taong gulang,masunurin at hindi ko pa pinalalampas sa kabilang tainga ko ang mga bagay-bagay na sinasabi sa akin.Paglipas ng panahon doon ko natutunan ang pagpapalampas nito.Tulad ng mga materyal na bagay na ibinibigay sa akin, sa simula at bago pa ang mga ito, ayos na ayos na tila ba ayokong masira o guluhin ng iba sa pagkakaayos ko, na para bang ayoko ring madumihian o maalikabukan, sa madaling salita ayokong maluma, na kahit mismong ako ayokong galawin o gamitin ko. Ganon akong magpahalaga sa mga regalo ko, sobra-sobra nga daw.
Lumipas ang panahon ang sobrang pag-iingat ko ang naging sanhi upang ang mga pinahahalagahan ko ay masira. Malungkot mang isipin subalit totoo iyon. Doon ako nagsimulang mapaisip. Iniingatan ko naman ang mga ibinigay sa akin pero bakit ganoon? ang natanong ko. Kahit nga simpleng bagay, na kung minsan basura na para sa iba pinahahalagahan ko. Pilit kong inalam kung bakit nga ba. Habang lumalaki na ako unti-unti nang nababawasan ang mga regalo na natatanggap ko, siguro kasi malaki na ako, hindi ko na kailangan ang mga laruan. Kung sabagay tuwing kaarawan o may okasyon lang ako nakakatanggap ng mga regalo tulad ng pasko,araw ng mga puso,pagtatapos, at bagong taon. Bakasyon ang kaarawan ko, kaya’t kalimitan awting ang selebrasyon ko at sa pamilya namin marami ang may kaarawan sa buwan ng Mayo, kaya dahil dito kung minsan sinasabay-sabay na ang selebrasyon. Noong nagsimula na ang mga ganoong pangyayari, yong tipong madalang na talaga ako makatanggap ng materyal na regalo doon ko napagtanto na mas higit na regalo pala ang natatanggap ko. At yoon ay ang momento ng bawat okasyon na dumarating sa buhay ko. Ito ay nagiging memorabilyang alaala sa buhay ko na alam kong ang regalong ito ay napakahirap hanapin at hindi nabibili at napapalitan. Hindi lamang ito regalo sa araw na iyon bagkus pang-habang buhay na regalo ito para sa akin, sapagkat ang mga ganitong momento ay hindi na muling mauulit sa buhay ko at kung magkaroon man ulit ng ganoong pagkakataaon alam ko na hindi na yon’ katulad ng nakaraan. Alam ko na ngayon ang tunay na halaga ng regalo na hindi dapat itago,lumain, o masyadong pag-ingatan. Sapagkat alam natin na kahit anong pag-iingat ang gawin natin sa mga bagay na natatanggap natin ay masisira at maluluma talaga ito. Subalit ang mga momento na natatanggap natin at pinahahalagahan ng mga importanteng tao sa buhay natin ang hinding-hindi maluluma,na kahit lumipas ang mga ito,mananatili naman itong nakatatak sa ating alaala at nasa puso natin,maging maganda o masamang alaala man ito.
Simula ng maisip ko iyon, hindi ko na masyadong naisip ang materyal na bagay. Napapatawa nga ako kung minsan na sa tuwing may magtatanong sa akin kung anong gusto kong regalo, at saka sasabihin nila na gusto nilang makita na ginagamit o sinusuot ko ang mga bigay nila. Yung tipong lulumain ko ang bigay nila sapagkat ginagamit ko,hindi dahil sa itinatago ko. Kaya’t nang magkaroon kami ng oras o araw upang magpalitan ng regalo o kahit mismong kaarawan ko na makatanggap ako ng regalo, ay ang momentong yon’ ang alam kong napakahalagang regalo at pumapangalawa palang ang materyal na bagay na kanilang ibibigay. Subalit ang hindi nila alam ang mga momentong ganoon ang aking lubusang pinahahalagahan.
Ngayon masasabi ko na ba na marunong akong magpahalaga?